Oh nee, dat mag nu niet!

foto: Ricardo Esquivel

Als ik dit stukje schrijf, ben ik net geen twee weken in de pa­ro­chie. En ik merk … ik ben hier graag. Ik ontmoet heel veel mensen (maar ja … al die namen: de Nelly’s, Toonen en van Bussels zijn niet te tellen).

Thuis heb ik altijd geleerd: “je stelt je netjes voor”. Dus bij iedere kennis­ma­king schiet mijn rechter­hand naar voren en hoor ik mezelf zeggen: ‘oh nee, dat mag nu niet!’. En ik ben niet de enige heb ik wel gemerkt.

Het zit er diep in. Een handje geven als je iemand ontmoet. Nooit heb ik er over nage­dacht hoe van­zelf­spre­kend dit eigen­lijk is. En al ruim negen maan­den mogen we het niet. Je zou denken dat we er aan gewend zijn. Dus niet! Want toch schiet de hand naar voren. En het elleboogje tikken is toch niet het­zelfde. Een beetje een slap aftreksel. Ik verlang naar het moment dat ik iemand weer gewoon een hand kan geven.

En dat is mis­schien maar goed ook. Zaken die goed zijn van zich­zelf die moet je koes­te­ren. Ook al ben je niet altijd in staat om er uiting aan te geven. Je kan beter bij iedere ont­moe­ting zeggen ‘oh nee – dat mag nu niet’ dan dat je eraan gewend raakt om iemand niet fatsoen­lijk te begroeten.

Zo is het ook in de Kerk. Helaas zijn er beper­kingen aan onze kerkgang en ons pa­ro­chie­le­ven. Dit snijdt diep in ons ge­loofs­le­ven. Al een hele tijd moeten we reserveren om de heilige Mis te kunnen vieren. We zitten ook met een maximaal aantal bezoekers. Je zou denken: ‘we zijn er aan gewend geraakt’. Dus niet!

Ons ge­loofs­le­ven vraagt om een spontani­teit. Gewoon een kerk binnenlopen als je wilt. De Eucha­ris­tie vieren als je er naar verlangt. Dat zit diep in ons gods­diens­tig verlangen geëtst. Reserveren past daar eigen­lijk niet bij. Het haalt de spontani­teit weg. Ik merk dat som­mi­ge mensen dan ook wat de moed verliezen. ‘Ja, laat dan maar zitten’. Be­grij­pe­lijke gevoelens, maar niet goed. Het betekent dat je capituleert. Dat je gewend raakt aan een beper­king en het kind met het bad­wa­ter weggooit.

Nee, we moeten juist in de tijd van beper­kingen trouw zijn aan ons oprechte verlangen om ons geloof te belij­den en te vieren. Liever met beper­kingen naar de Kerk gaan dan helemaal niet gaan. Het is net zoals bij een ont­moe­ting. Liever zeggen: ‘oh nee, dat mag nu niet’, de hand in de broek­zak hou­den en uitzien naar het moment dat we wel de han­den kunnen schud­den, dan helemaal niet meer begroeten.

Deze tijd vraagt ons geduld, door­zet­tings­ver­mo­gen en trouw in hetgeen we wel kunnen en mogen. Want: goede dingen moet je koes­te­ren.

Pastoor Steijaert