Opstekertje

Met kerst­mis vieren wij dat God mens is gewor­den en als kind in ons mid­den is geko­men. Daarom is ons eerste woord een wens voor alle kin­de­ren: dat ze mogen opgroeien in huizen en scholen waar waar­de­ring is voor elkaar, warmte en genegen­heid.

Alle kin­de­ren wensen we ouders toe en opvoe­ders die aan­dacht hebben voor het kleine en zwakke en dat zij aldus mensen van vrede wor­den. En tegen alle kin­de­ren zeggen we ook: “Let maar op Jezus’ woor­den en je brengt het ver”. Let op Hem, en volg Hem dan word je mis­schien geen idool maar wel een ster, een lichtje voor anderen. Dat wensen we alle kin­de­ren van harte toe.

Ons tweede woord is voor alle jonge mensen, die geen kind meer zijn, maar ook nog niet volwassen. Die soms met zich­zelf in de knoop zitten, die nog geen goed raad weten met de liefde en voor wie geloven nog ver en moei­lijk is. Hen wensen wij toe: laat je niet verlei­den tot eigen­be­lang, goedkoop vermaak en verdovende wel­vaart. Zie mensen te wor­den met idealen, spring eerbie­dig om met het leven, wees zuinig op elkaar en draag zorg voor de toe­komst, die God aan jullie toever­trouwt. Alle jonge nog zoekende mensen wensen wij toe dat ze de weg van Jezus zullen vin­den, geen ge­mak­ke­lijke weg, maar wel een weg naar vrede.

En alle grote mensen wensen wij een zalig kerst­feest. U allen, mannen en vrouwen die samen door het leven gaat, wensen wij - in het spoor van Maria en Jozef toe: aan­han­ke­lijk­heid en eerbied voor elkaars gevoelens en trouw in goede en kwade dagen.

Trouw aan elkaar en trouw aan de kin­de­ren, die las­tige lieve jeugd, die aan U willen zien wat liefde is en bij U willen ont­dek­ken wat geloven betekent. Zalig Kerst­feest voor alle vaders die her­der zijn, alle moe­ders, die engelen van mensen zijn.

Maar even­eens een zalig kerst­feest voor allen die alleen staan, mensen die ongehuwd zijn ge­ble­ven, soms gewild maar bijna altijd ongewild, met alle pijn van dien.

En zij die hun levens­part­ner zijn verloren door de dood of ge­schei­den zijn, met alle verdriet en problemen die dat met zich mee­brengt. U allen wensen wij zalige mensen toe die echt met je meevoelen, voor wie een half woord genoeg is, die bij je in de buurt blijven en laten merken dat ze je niet kunnen en willen missen.

Een zalig Kerst­feest voor alle oudere mensen, aan wiens inzet wij zoveel te danken hebben. Aan allen, die soms ondanks de kwalen van de oude dag blijven lachen en blijven luis­te­ren naar hun kin­de­ren en klein­kin­de­ren.

Vaak horen we hen zeggen: “de mensen hebben het beter dan vroe­ger, maar ze zijn min­der tevre­den”. En inder­daad zij leken op de arme her­ders, wij intussen op de rijke koningen. Dat de wel­vaart ons niet blind mag maken voor elkaars wel­zijn. Dat kunnen wij leren van oud en wijsgewor­den mensen. Dank­baar wensen wij hun een zalig kerst­feest.

En tegen alle mensen die er in onze wereld onderdoor gaan, hon­ger lij­den, dakloos zijn, zeggen wij: blijf ons wakker hou­den met al dat slechte nieuws, zodat wij als chris­te­nen telkens weer wor­den uitgedaagd goed nieuws te brengen in naam van God.

Ook tegen alle zieke mensen zeggen wij: zalig Kerst­feest. Met U hopen wij op betere tij­den en we beloven voor U te bid­den om kracht van boven en de troost van een paar lieve mensen.

Moge de vrede van Kerst­mis geen wapenstilstand blijken te zijn. Moge de saam­ho­rig­heid van Kerst­mis iets wor­den van alle­dag ten bate van allen. Alle mensen die hieraan blijven werken en dus van goede wille zijn wensen wij een zalig kerst­feest.

Heel bij­zon­der zij die in gelo­vi­ge trouw onze kerk gaande hou­den en van onze kerk­ge­bouwen voort­du­rend een plaats maken van gebed en in­spi­ra­tie. In al die mensen van goede wil brandt Gods licht, en daar moet je Hem zoeken.

In onze pa­ro­chies brandt Gods licht: in onze koren brandt licht, in de werk­groep voor zieken en alleen­gaan­den, in de mensen van werk­groepen rondom Communie en Vormsel, in degenen die al ons koper poetsten, onze kerkhofploegen en in vele anderen werk­groepen die onze geloofs­ge­meen­schap mee dragen en levend hou­den.

Er brandt ook licht in mensen die zich buiten de kerk blijven inzetten voor de samen­le­ving, niet ophou­den te ‘knokken’ voor ge­rech­tig­heid.

Er brandt licht in degenen die zeggen: ‘We bellen tante: of ze met Kerst­mis wil komen, anders zit ze zo alleen’.

Pastoor Pieter Scheepers