Opstekertje - Goede daad...

Onlangs stond het nog in de krant: jon­ge­ren gaan zich een dagje inzetten voor oudere mede­mensen. Een prima ini­tia­tief. Net zo prima als ‘de dag van de vrij­wil­li­gers’. De dag waarop de koningin en haar familie naar bejaar­den­te­hui­zen gaan om daar boterhammen te smeren en wafels te bakken.

En net zo prima als ‘het dagje uit’, waarbij mensen een dagje in colonne met bejaar­den naar Münster-Eifel trekken om daar naar de vak­werkhuisjes te kijken en dan weer terug naar huis. Net zo prima ook als ‘de Kerst-in’. Één keer per jaar een feeste­tentje voor eenzame mensen.

Gewel­dig! Er moesten veel meer van dat soort ini­tia­tie­ven komen. Nog meer wafels bakken voor de bejaar­den. Nog meer boterhammen smeren. Nog meer reisjes langs de Rijn en nog meer feeste­tentjes.

Verschrikke­lijk jammer alleen dat:

• mensen daar via de krant of de een of andere organi­sa­tie voor opge­roe­pen moeten wor­den
• dit soort dingen maar één keer, of één keer per jaar gebeuren
• dat het altijd neer­komt op dezelfde mensen en dat het grote gros van de bevol­king daar geen tijd voor of geen zin in heeft

Vroe­ger, bij de welpen en de verkenners, moest je iedere dag een goede daad doen. en dat werd bijge­hou­den in een schriftje. Een oudje helpen oversteken. De hond van de zieke buurman uitlaten. Bood­schappen gedaan voor de overbuurvrouw die niet meer naar buiten kan. Fiets­band geplakt voor mijn moe­der. Iedere dag één goede daad. Dat was nog eens wat.

Als we dat nou eens allemaal deden. Hoeft allemaal niet zo groots en meeslepend te zijn. Er hoeft geen tele­vi­sie bij. Gewoon een aar­dig­heidje. De krant, nadat je hem gelezen hebt, bij iemand in de bus stoppen die geen krant heeft omdat het te duur is. Een moe­der met een stel kleine kin­de­ren voor laten gaan bij de kassa. Een oudje helpen oversteken.

Wie het ooit gedaan heeft, weet wat het oplevert. En dat is echt, heus waar, meer dan een zak goud. Een dank­ba­re blik. De opmer­king dat het zo fijn is dat er nog aar­dige mensen zijn. Dat geeft een bij­zon­der, tevre­den gevoel. Een gevoel dat je iets goeds hebt gedaan. Dat kan een vervelende dag een stuk beter maken. Probeer het maar eens. Het werkt!

Jezus predikte de naasten­liefde. Hij deed dat niet voor niets. Niet omdat hij niks te doen had. Ook niet omdat Hij vond dat Hij iets leuks bedacht had. Hij predikte dat, omdat naasten­liefde het aller­be­langrijkste ingrediënt is voor het func­tio­ne­ren van onze mensen­maat­schap­pij.

De mens is een sociaal wezen. Heeft andere mensen in zijn omge­ving nodig. Dus moet hij ook van die ander hou­den. En hou­den van betekent: jezelf weg­ge­ven aan een ander.

Nou, als de krant bij iemand anders in de bus stoppen of een oudje bij het oversteken helpen, jezelf weg­ge­ven betekent, dan is dat niet echt heel zwaar. Niet echt teveel gevraagd. En het leuke is dat je er ook nog wat voor terugkrijgt: een pret­tig gevoel.

Dat heeft Jezus er niet eens bij ver­teld, toen Hij de naasten­liefde predikte.

Pastoor Pieter Scheepers