Een maakbare wereld?

foto: Twitter

De kranten hebben er de afgelopen dagen vol van gestaan: het hoge water en de over­stro­mingen in Neder­land, België en Duits­land. Een collega van me die in de buurt van de Maas met al dat water woont omschreef het of Facebook als volgt: ôs moo­der, de muze, het monster. De Maas als moe­der, muze en monster. Allerlei manieren hoe water zich kan gedragen.

Terwijl ik haar bericht op Facebook las dacht ik bij mezelf: Een mens gedraagt zich eigen­lijk precies het­zelfde als het water. Een mens als moe­der/vader, de mens als muze, maar ook de mens als monster. De afgelopen weken hebben we gezien wat de mens als monster aan kan richten. Het leven van een mens wordt zon­der enig gevoel met enkele kogels beëindigd.

Het gevolg van zowel het hoge water als de moord op Peter R. de Vries is angst. Het gevoel van onvei­lig­heid en zorgen over de toe­komst. Het zijn gebeur­te­nissen waar je zelf geen enkele invloed op hebt. Het over­komt je, je staat erbij met een mach­te­loos gevoel. Dat machte­loze gevoel is mis­schien nog wel het ergste: je wilt van alles doen maar je kunt niets doen omdat je geen enkele invloed uit kunt oefenen op de gebeur­te­nissen. Je hebt zelfs geen voor­zorgs­maat­re­ge­len kunnen treffen.

Een oud spreek­woord zegt: In nood leert men bid­den. Dit is niet vreemd want wanneer je iets zelf niet meer in de hand hebt, als de wereld om je heen niet meer maak­baar is, zoek je contact met de maker van die wereld. Je vraagt om hulp en op een of andere manier zal de maker van die wereld jou helpen. Mis­schien niet op de manier zoals jij die verwacht maar hulp komt er, op welke manier dan ook.

Wanneer straks alles voorbij is wor­den alle hulp­in­stan­ties na­tuur­lijk uitbun­dig bedankt. We hebben weer een maak­ba­re wereld waar we zelf invloed op uit kunnen oefenen. Hope­lijk vergeten we dan ook niet de maker van die ‘maak­ba­re’ wereld te bedanken. Niet alleen voor de hulp in nood maar ook voor die vele kleine andere dingen waar­van we in onze zo­ge­naamde maak­ba­re wereld van kunnen genieten. Zeg nou zelf: een bedankje doet toch won­de­ren!

Diaken Jack Swaanen