Brief van Maria

Aan allen die Kerstmis gevierd hebben

Maria uit de film The Passion of the Christ

Het was geen ge­mak­ke­lijke, onze zoon. 0 ja, hij was lief en ge­hoor­zaam, maar hij gaf steeds de indruk of hij ergens op wachtte, of hij ons iets wilde zeggen, maar hij wist niet hoe of wat. Hij was onze zoon en toch ook weer niet. Jozef en ik waren heel blij met zijn komst.

Hoe wij hem opvoed­den? In de traditie van onze ouders en voor­ou­ders. Aan onze manier van leven lieten wij hem zien hoe be­lang­rijk Gods Wet voor ons was. Samen zongen wij eeuwen­oude psalmen, waarin wij God onze kracht noem­den en de tempel zijn huis. Onze zoon bleef lang bij ons wonen, ook na de dood van mijn man. Het verontrustte mij; hij leek op iets te wachten wat maar niet kwam.

Op een dag, in de synagoge - het was zijn beurt om voor te lezen - las hij een tekst van Jesaja voor. U kent hem wel: ‘De Geest des Heren rust op mij, daartoe heeft hij mij gezalfd, om aan armen de blijde bood­schap te brengen, om ge­van­ge­nen hun vrijla­ting aan te kon­digen, en aan blin­den het licht in hun ogen, om verdrukten in vrij­heid te laten gaan’. Toen rolde hij het boek dicht en zei: ‘ik ga de daad bij het woord voegen; ik ga die goede bood­schap aan de mensen brengen’.

Die dag verliet hij ons huis en werd de afstand tussen hem en mij dui­de­lijk. Hij trok door dorpen en ste­den. Massa’s mensen volg­den hem. Ik hoorde verhalen over hoe hij zieken genas, duivels uitdreef, brood vermenig­vul­digde, over water liep.

Of ik trots was op mijn zoon? Eerder ongerust. Ik wist dat een profeet in eigen land niet geëerd wordt. Die onrust groeide uit tot boos­heid, toen ik hoorde dat mijn zoon, zo wets­ge­trouw door Jozef en mij opgevoed, de voor­schriften overtrad. Hij genas zieken op sabbat, vond vasten op de voorge­schre­ven tijd niet zo be­lang­rijk. Erger nog: hij leverde kri­tiek op onze schrift­ge­leer­den, op hen die op de leer­stoel van Mozes zaten.

Kunt u zich indenken hoe ik mij voelde? Mijn zoon leek wel bezeten van iets. Som­mi­ge mensen verklaar­den hem voor gek. Anderen berichtten mij dat hij veel te weinig at en nau­we­lijks sliep. Wat zou u gedaan hebben?

Ik wilde hem terug naar huis halen, het veilige nest. Samen met enkele verwanten ging ik naar hem toe. Ze zei­den tegen hem: je moe­der staat buiten, ze wil je graag even spreken. Hij keek nau­we­lijks op en zei koel: ‘Mijn moe­der? Weet je wie mijn moe­der is?’ Hij wees naar de mensen om hem heen. ‘Die mensen zijn mijn moe­der. Zij doen Gods wil’. Als of ik Gods wil niet deed! Die woor­den gingen als een zwaard door mij hart.

Er was niets meer tussen hem en mij. Ik ging naar huis en wist niet hoe ver­der. Andere vrouwen zorg­den voor mijn zoon. Ik was graag één van hen geweest, maar ik kon hem niet volgen. Zijn weg was de mijne niet. Ik durfde mijn zeker­he­den niet te laten varen. Ik klampte mij vast aan wat ver­trouwd was en veilig.

Pas na zijn dood ben ik gaan beseffen wat hij bedoelde. Toen is in mij het licht ver­sche­nen, zodat ik in het donker durf lopen, al tastend ver­der durf gaan, zodat ik met mensen durf leven in de geest van mijn zoon. Eigen­lijk werd het voor mij pas kerst­mis op Pasen, op Pink­ste­ren.

En ik schrijf u deze brief om u te zeggen: vergis u niet in de datum. De geboorte van mijn zoon vindt pas plaats als u uit uw boot vol zeker­he­den durft stappen, het woelige water op... als u uw leven durft verliezen; als u durft openstaan voor zijn geest; naar die geest verlangt met heel uw hart.

Dat het u nog steeds niet lukt?

Troost u, ik had er een heel leven voor nodig, ik, zijn moe­der, Maria.