Goede voornemens voor een ontwapenend 2023

In het begin van 2023 proberen we goede voor­ne­mens waar te maken. We zoeken goede woor­den en wensen… Ook in de kerk zoeken we naar ruimte voor de twijfe­laar mooie woor­den voor hen die op een andere manier vorm­ge­ven aan geloven.

We wensen meer inner­lijke rust in een alsmaar drukker wor­dende wereld. De een doet aan yoga, de ander aan be­schou­wend bijbel lezen via lectio divina. Maar hoe zoeken we samen naar woor­den die recht doen aan de weerbars­tig­heid van het leven en tege­lijk hoop gevend zijn om licht te ervaren en door te geven?

We zien in onze snelle wereld een flitsende kerstman opkomen met steeds meer cadeautjes in plaats van de ver­won­dering om een arme stal met hard­werkende her­ders. Leren we kin­de­ren vooral taal en rekenen of ook openstaan voor tekens van Godswege? Vinden we soms engelengezang in onze dage­lijkse leef­we­reld? De her­ders van het kerst­ver­haal had­den het ook niet verwacht, maar hun ver­won­dering springt uit­ein­delijk zelfs over op mensen rond het kind in de stal. Dan is daar vrede van God. Hoe kunnen wij onze kleine wensen verbin­den met de grote voor­ne­mens van Gods liefde en troost op weg naar een toe­komst van vrede? Wellicht helpt het als we eerst inner­lijk stil wor­den, dan zien we in, dat het niet alleen om eigen wensen hoeft te gaan. Want er blijft altijd wat te wensen over en dan blijft de onrust. Na de tweede wereld­oor­log weten we dat waak­zaam­heid de weg is naar vrede.

Toch wer­den velen afgelopen jaar bruut opge­schrikt door het uit­bre­ken van een oorlog in Europa. Maar in 2014 waren er al voortekens rond de inname van de Krim. Het Ameri­kaanse ExxonMobil had de intentie om samen met toen­ma­lige Neder­lands Britse Shell naar olie en gas te boren in Oekraïense wateren. Oekraïne stemde voor, maar Rusland was tegen: wordt het handel via tra­di­tio­nele oligarchische vriend­schap of de globaliserende markt­eco­no­mie der mach­tigen? Laten wij los van de dilemma’s van gesloten struc­tu­ren, eerst oog krijgen voor inner­lijke vrede in het klein. Dan groeit er echt vrede in het groot.

Hoog­le­raar Beatrice de Graaf zoekt daarom naar een taal waarin mensen die vrede wensen kunnen thuis­ko­men. Jezus wens is, dat anderen maar leren hoe binnen te gaan in het Rijk Gods. Het gaat Hem om thuis­ko­men. Dan ont­staat een dank­baar en tevre­den leven. Beatrice stelt de vraag wie kent het verlangen naar vrede het beste? Ze ver­wijst naar het toneel­stuk Draussen vor der Tür, van de Duitse auteur Wolfgang Borchert, dat in februari 1947 is ver­sche­nen. Ook daar is er geen bur­ger­lijk ideaalplaatje met wensen die uit­ko­men. Want in dat verhaal komt een man aangestrom­peld door de reali­teit van een verkilde wereld:

“Hij heeft nog maar één knieschijf; zijn soldaten­man­tel hangt lompig om hem heen. Zijn haar ziet er aangevreten uit en hij draagt een uit een gasmasker geïmproviseerde bril. Voor een mooi verlicht raam blijft hij staan en kijkt naar binnen. Er zit een gezin aan tafel. ‘Jullie vensters zien er van buiten zo warm uit. Ik wilde zo graag weer eens weten, hoe het voelt om door zulke ramen te kijken. Maar dan van binnenuit. Weet ik hoe dat voelt? Als je ’s nachts zulke hel­der verlichte ramen ziet en je toch buiten op straat staat?’

Laten we in 2023 oog krijgen voor on­ver­wachte wensen van mensen die bij ons aankloppen. Dan kunnen de weerbars­tig­he­den van onze gebroken wereld overstijgen. Leren we in gebroken­heid engelengezang ont­dek­ken? Verstild komen we los van eigen wensen en Gods visioen van vrede wordt zicht­baar. Want in de ver­won­dering van een­vou­dige her­ders leren we meebewegen met Gods Geest die “alle blind­heid op de vlucht zal jagen”.

Ik wens u een ont­wa­penend 2023.

Pastor Stefan Schevers