De kranten hebben er de afgelopen dagen vol van gestaan: het hoge water en de overstromingen in Nederland, België en Duitsland. Een collega van me die in de buurt van de Maas met al dat water woont omschreef het of Facebook als volgt: ôs mooder, de muze, het monster. De Maas als moeder, muze en monster. Allerlei manieren hoe water zich kan gedragen.
Terwijl ik haar bericht op Facebook las dacht ik bij mezelf: Een mens gedraagt zich eigenlijk precies hetzelfde als het water. Een mens als moeder/vader, de mens als muze, maar ook de mens als monster. De afgelopen weken hebben we gezien wat de mens als monster aan kan richten. Het leven van een mens wordt zonder enig gevoel met enkele kogels beëindigd.
Het gevolg van zowel het hoge water als de moord op Peter R. de Vries is angst. Het gevoel van onveiligheid en zorgen over de toekomst. Het zijn gebeurtenissen waar je zelf geen enkele invloed op hebt. Het overkomt je, je staat erbij met een machteloos gevoel. Dat machteloze gevoel is misschien nog wel het ergste: je wilt van alles doen maar je kunt niets doen omdat je geen enkele invloed uit kunt oefenen op de gebeurtenissen. Je hebt zelfs geen voorzorgsmaatregelen kunnen treffen.
Een oud spreekwoord zegt: In nood leert men bidden. Dit is niet vreemd want wanneer je iets zelf niet meer in de hand hebt, als de wereld om je heen niet meer maakbaar is, zoek je contact met de maker van die wereld. Je vraagt om hulp en op een of andere manier zal de maker van die wereld jou helpen. Misschien niet op de manier zoals jij die verwacht maar hulp komt er, op welke manier dan ook.
Wanneer straks alles voorbij is worden alle hulpinstanties natuurlijk uitbundig bedankt. We hebben weer een maakbare wereld waar we zelf invloed op uit kunnen oefenen. Hopelijk vergeten we dan ook niet de maker van die ‘maakbare’ wereld te bedanken. Niet alleen voor de hulp in nood maar ook voor die vele kleine andere dingen waarvan we in onze zogenaamde maakbare wereld van kunnen genieten. Zeg nou zelf: een bedankje doet toch wonderen!
