Exodus

Het is een won­der­lijk verhaal, dat ieder jaar in de Paas­wake wordt voor­ge­le­zen. Op weg naar het beloofde land trekken de Israëlieten dwars door de zee, over droge grond, tussen muren van water veilig naar de over­kant, terwijl het achter­volgende Egyp­tische leger met man en muis ten onder gaat in het terug­stro­mende water.

Opgelucht omdat zij bevrijd zijn uit de slavernij, prijzen de Israëlieten de Heer. Vol blijd­schap slaat Mirjam, de zus van Mozes, op de tamboerijn en vrouwen volgen haar in een rei­dans.

Lang gele­den vermoedde een wijze rabbijn dat dit verhaal de Joden wel eens op het ver­keerde idee zou kunnen brengen dat zij het uit­ver­ko­ren volk van God waren en dat andere volkeren min­der­waar­dig waren. Daarom schreef hij het volgende ver­volg op het oude Bijbel­ver­haal.

Vanuit de hoge hemel keken de engelen vol span­ning toe hoe de door­tocht door de zee af zou lopen. Toen de Israëlieten veilig de over­kant had­den bereikt en het Egyp­tische leger ten onder was gegaan, tra­den enkele engelen voor Gods troon en zei­den: “Almach­tige Heer, laat ook ons hier in de hemel feest vieren en dansen, want de vijan­den van uw volk zijn ver­slagen.” Maar God schudde zijn hoofd en zei met bedroefde stem: “Zijn ook de omge­ko­men Egyptenaren niet mijn kin­de­ren? Hoe kunnen wij feestvieren in de hemel, terwijl mijn kin­de­ren dood in zee drijven?”

Zo probeerde lang gele­den een Joodse leraar zijn leer­lin­gen ervan te overtuigen dat alle mensen kin­de­ren van de ene Vader zijn en in liefde en vrede dienen samen te leven.

Als het hele nageslacht van Abraham - Joden, Chris­te­nen en Islamieten - deze over­tui­ging zou delen, zou “vrede op aarde” een stukje dich­ter­bij komen.

Jan Zwirs