Eigentijdse heiligen (en zaligen)

Heilige mensen die door hun manier van leven laten zien en voelen aan anderen dat God echt bestaat en ook dichtbij is in een men­sen­le­ven, ondanks hun aar­dig­he­den en eige­naar­dig­he­den. Mensen die door hun manier van leven laten weten dat God leeft.

Mensen die zoveel van God hou­den dat ze alles aan Hem geven. Zij zijn ons grote voor­beeld in hun liefde en toe­wij­ding. We geloven dat ze in de Hemel zijn, bij God.

Als we denken aan heiligen, dan denken we vaak aan de beel­den in de kerk van bekende heiligen zoals Fran­cis­cus, Nicolaas, Wil­li­brordus, Caecilia, Lucia, Antonius en noem ze maar op. Mensen die heel lang gele­den geleefd hebben en ons tot voor­beeld zijn gesteld om zo goed als God te leven.

Ook kennen we heiligen en zaligen van iets min­der lang gele­den. Moeder Theresa, Oscar Romero, Johannes Paulus II en noem maar op. Toch zijn niet alle heiligen en zaligen pries­ter, bis­schop, paus of reli­gi­eus geweest. We kennen ook jon­ge­ren die zalig zijn. Jon­ge­ren die van onze gene­ra­tie zijn en die ons laten zien dat het moge­lijk is om ook in deze tijd als christen te leven.

Bij een paar recente zalige (en op weg op heiligverklaard te wor­den) jon­ge­ren wil ik stil­staan:

Chiara Badano

Chiara Badano werd op 25 sep­tem­ber 2010 door paus Bene­dic­tus XVI zalig verklaard. Wie was dit meisje met die stralende glim­lach?

Elf jaar had­den Ruggero en Maria Teresa op de komst van hun kind moeten wachten. Op 29 ok­to­ber 1971 werd Chiara Badano geboren, in Sassello, Noord-Italië. Ze was hun enige kind. Chiara was een vrolijk en actief meisje, een kind als ieder ander. Maar haar ouders merkten aan kleine dingen dat zij haar eigen gedrag corri­geerde, bij­voor­beeld naar aan­lei­ding van het evan­ge­lie.

Uit haar dag­boekje blijkt dat ze zich al jong bewust kleine dingen ontzegde ten behoeve van anderen. “Mijn vriendinnetje heeft rode hond en niemand durft bij haar te komen. Van mijn ouders mag ik mijn huis­werk bij haar maken. Dan hoeft ze niet zo alleen te zijn.”

Ze is actief, doet veel aan sport, houdt van uit­gaan en ziet er graag leuk uit. Er zijn momenten dat ze botst met haar ouders. Vooral het uit­gaan vormt een moei­lijk punt. Haar ouders stellen een grens aan de tijd waarop ze thuis moet komen, maar Chiara is het hier niet mee eens. Vaak is ie­der­een nog gezellig samen als zij naar huis moet. Haar ouders zien dat ze eron­der lijdt. Ze spreken af dat ze wat later mag thuis­ko­men als ie­der­een nog volop met elkaar in gesprek is. Ze had een brede vrien­den­kring. Ze kleedde zich be­schei­den, maar met goede smaak. Ze zag er altijd goed ver­zorgd uit, zon­der te over­drij­ven. Ze is ook bij de jongens zeer geliefd, maar ze heeft kenne­lijk andere plannen. Aanvanke­lijk droomt ze van een carrière als stewardess, maar op haar zes­tien­de besluit ze een reli­gi­euze roe­ping te willen volgen.

Dan komt het moment van de ontdek­king van haar ziekte. Als ze dit bericht hoort, is ze even stil. Dan zegt ze: “Ik ben jong. Ik kom er wel overheen”.

Zie­ken­huisopnamen volgen. Ze draagt het zon­der klagen. Ze trekt veel op met een drugs­ver­slaafd meisje dat onder zware depressies te lij­den heeft. Dat zij daarvoor uit haar bed moet en pijn heeft, neemt ze op de koop toe. “Ik heb straks genoeg tijd om te rusten”, zegt ze regel­ma­tig.
Als ze voor lan­gere tijd in het zie­ken­huis in Turijn opgeno­men wordt, zoeken haar vrien­den haar zo vaak moge­lijk op. “Dat deden we in eerste instantie om haar op te vrolijken”, zegt een van hen. “Maar al snel begrepen we dat wij háár nodig had­den.”

Na twee operaties volgt een chemokuur. Haar ouders steunen haar en ver­ster­ken in haar het verlangen alles nog meer voor God te doen. Zo geeft ze al haar spaar­geld aan een vriendin die naar Afrika gaat voor een hulp­pro­ject. “Ik heb alles al”, zegt ze. “Ik heb het niet meer nodig.”

Als ze een pijn­lijk infuus aan­ge­legd krijgt, zegt ze: Deze druppels zijn niets vergeleken met de spijkers in Jezus’ han­den. Bij iedere pijn­lijke druppel fluistert ze: “Voor U, Jezus”.

Artsen staan ver­steld van haar gees­te­lij­ke kracht. Een van hen schrijft haar: “Ik dacht altijd dat jouw leef­tijd een tijd is van en­thou­sias­me en hef­tige gevoelens. Maar jij hebt me geleerd dat die voor jou er ook een is van heel­heid en volwassen­heid.”

Naarmate het ziekte­pro­ces vor­dert, begrijpt Chiara steeds meer wat God van haar vraagt.
“Eerst voelde ik dat er een andere wereld op me wachtte en dat ik gewoon moest afwachten. Nu voel ik dat een prach­tig plan van God zich lang­zaam voor mij ontvouwt.” Ze wil Jezus zelfs niet meer vragen om haar te halen. Ze wil Hem niet de indruk geven dat ze niet lan­ger bereid is te lij­den.

Samen met haar moe­der bereidt ze alles voor de uit­vaart voor, die ze beschrijft als een bruiloft. Ze zegt haar moe­der: “Als je mij klaarmaakt, mam, moet je tot jezelf blijven zeggen: Chiara Luce is nu bij Jezus.” Als ze in juli 1989 bijna sterft aan een bloe­ding, zegt ze: “Huil niet om mij. Ik ga naar Jezus. Ik wil bij mijn uit­vaart geen huilende mensen, maar mensen die zingen met heel hun hart.”

Chiara sterft op 7 ok­to­ber 1990 te Sassello, Italië, bijna 19 jaar jong.

Zalige Carlo Acutis

Carlo Acutis werd de ‘cyber-apostel van de eucha­ris­tie’ genoemd, omdat hij een web­si­te had gemaakt over eucha­ris­ti­sche won­de­ren. Tijdens de Wereld­jon­ge­ren­da­gen van 2013 in Rio de Janeiro werd zijn levens­ver­haal ver­teld; ook werd hij er voor­ge­steld als een moge­lijke patroon van het in­ter­net.

Carlo Acutis werd als zoon van Ita­li­aanse expats geboren op 3 mei 1991 in Londen. Kort daarna ves­tig­den zij zich in Milaan. Als klein kind gaf hij al blijk van een diepe religio­si­teit door dage­lijks aan de Heilige Mis deel te nemen en de rozen­krans te bid­den. Vanaf zijn eerste communie, die hij op zeven­ja­rige leef­tijd ont­ving, ont­wik­kelde hij een bui­ten­ge­wone liefde voor de eucha­ris­tie, het sacra­ment dat hij omschreef als een “snelweg naar de hemel”. De frequente communie hielp hem “om steeds meer op Jezus te gaan lijken”. In zijn pa­ro­chie stond Carlo bekend om zijn levensvreugde. Hij was er actief als cate­chist en als hulp­ver­le­ner aan dak­lo­zen.

Carlo had een grote in­te­res­se voor informatica. Op tien­ja­rige leef­tijd schreef hij al com­puter­pro­gramma’s en ontwierp hij web­si­tes en lay-outs voor online-kranten. Op elf­ja­rige leef­tijd begon hij aan een web-encyclopedie van eucha­ris­ti­sche won­de­ren van overal ter wereld. Dat leidde na zijn dood tot de meer­ta­lige site www.miracolieuca­ristici.org

Toen Carlo in ok­to­ber 2006 ontdekte dat hij termi­naal ziek was, besloot hij zijn lij­den op te dragen aan Christus ten behoeve van de paus en de Kerk.

Hij stierf op 12 ok­to­ber 2006 in Monza en werd naar zijn eigen wens begraven in Assisi, waar zijn familie een vakantiehuis had. In 2013, zeven jaar na zijn dood, werd zijn zalig­ver­kla­rings­pro­ces geopend in het aarts­bis­dom Milaan. Op 5 juli 2018 werd het pau­se­lijk decreet uit­ge­vaar­digd waarin zijn heldhaf­tige deugd­zaam­heid werd beves­tigd en hij werd uit­ge­roe­pen tot ‘eerbied­waar­dige die­naar Gods’. Nu er een won­der op zijn voor­spraak is erkend staat niets zijn verhef­fing tot de eer der altaren nog in de weg.

Een won­der­baar­lijke gene­zing op zijn voor­spraak van een Bra­zi­li­aans kind met een hersentumor is nu offi­cieel erkend, waardoor hij zalig verklaard kan wor­den.

Matteo Farina

Matteo Farina overleed in 2009 aan een hersentumor nadat zes jaar lang ver­schil­lende hersenoperaties, chemo­the­ra­pie en andere be­han­de­lingen had onder­gaan. De jongen groeide op in een vroom chris­te­lijk gezin in de Zuid-Ita­li­aanse stad Brindisi.

De jonge Matteo was gepassio­neerd door muziek en chemie. Hij was een actieve christen met een een­vou­dige levens­stijl, die sterk werd geïnspireerd door Sint-Fran­cis­cus van Assisi, Sint-Gemma Galvani en de heilige Pater Pio.

Geïnspireerd door een droom over Pater Pio op 9-jarige leef­tijd, wijdde hij zich echter toe aan het helpen van anderen. Ook nadat hij op der­tien­ja­rige leef­tijd werd gediagnosti­ceerd met kanker, bleef de tiener schrijven en spreken over het belang van gelukkig zijn en het vast­hou­den van het geloof.

Matteo Farina leefde een ogenschijn­lijk normaal leven voor een jon­gere. Matteo bracht het laatste decennium van zijn leven door met worstelen met een hersentumor dat leidde later tot zijn dood en hij werd ge­dwon­gen om buiten Brindisi be­han­de­ling te zoeken in een poging de tumor te verwij­de­ren.

Matteo werd hij sterk gedreven door het verlangen om te evan­ge­li­se­ren onder zijn leef­tijds­ge­no­ten. Hij overleed op 24 april 2009, omringd door familie en vrien­den.

Op 11 april 2016 werd hij Dienaar van God en op 5 mei 2020 werd hij Eerbied­waar­dig verklaard als opstap naar de Zalig­ver­kla­ring.

Gianluca Firetti

“We zijn tenslotte gemaakt voor de hemel. Voor altijd. Voor eeuwig.” Met deze woor­den vat Gianluca de tijd samen die hij tij­dens twee jaar ziekte heeft ervaren, van een vre­se­lijke ziekte die niet vergeeft, een osteosarcoom.

Gianluca, voor zijn vrien­den Gian, werd geboren in het Ita­li­aanse Sospiro op 8 sep­tem­ber 1994, de tweede zoon van Luciano en Laura, hij is een jongen zoals velen. Toegewijd aan school en houdt van voetbal. In de­cem­ber 2012, tij­dens een wedstrijd, mani­fes­teert de ziekte zich met pijn in de benen. De diagnose is slecht, er is niet veel hoop, ondanks de in­span­ningen van de artsen.

Gian legt zijn leven in han­den dan de artsen en blijft – ondanks alles – liefde­vol en vrien­de­lijk naar ie­der­een die hem ontmoet. Hij weet dat hij niet veel tijd meer heeft en daarom verspilt hij ook geen tijd. Hij gaat naar de H. Mis en geniet van het kijken van films, van zijn grote vrien­den­groep en van snacks en gegrilde kip met friet; zijn favoriete eten.

In een brief aan paus Fran­cis­cus op 18 de­cem­ber 2014 ver­telt Gianluca dat hij in het zie­ken­huis lag om te ‘vechten’. Het leven heeft hem in staat gesteld oorlog te voeren. En ondanks moei­lijke momenten van be­proe­ving en ont­moe­di­ging, begon hij elke dag opnieuw te worstelen toen hij wakker werd. Hier­voor had hij een wapen als geloof nodig. De paus belt hem op en raakt ontroerd door het geloofs­ge­tui­ge­nis van Gian.

Gian had ver­trouwen in God en zorgde ervoor dat het Godsver­trouwen bij anderen terug­keerde. Hij was een man van ge­meen­schap en wilde dat we van elkaar hiel­den. Via WhatsApp, in per­soon­lijke gesprekken en in zijn boek ver­telt hij over zijn zoeken naar God in deze moei­lijke tijd en over het ver­trouwen dat God hem niet in de steek laat.

Gianluca Firetti sterft op 30 januari 2015 in het Cremona-zie­ken­huis en laat de wereld achter met een van de mooiste ge­tui­ge­nissen van geloof en ver­trouwen in de Heer. In de inlei­ding van zijn boek schrijft hij: “In dit boek vind je mij, op elke pagina. En ik zal je vin­den. Ik heb het gevoel dat we in God al vrien­den zijn”.