In deze dagen,
nauwelijks mensen op de been,
geen blijde intocht, gejubel en gejuich.
Een rouwauto rijdt door een stille straat,
verdriet, gemis, afscheid in besloten kring.
Begroeten en ontmoeten op afstand,
je kinderen zien op een scherm,
een digitale kus voor oma, opa,
en sorry, ik kan je niet bezoeken.
Buiten schijnt de zon, maar de kou blijft.
De regen, ze verfrist niet.
Maar toch, zie je dat groen? zie je die bloem?
die tak aan de boom?
Komt Gij, God, zo onze stad binnen?
Sprankje van hoop?
Teken van leven?
Weet dat U welkom bent,
o zo welkom!
