Blijf gezond!

We zitten mid­den in de veer­tig­da­gen­tijd. 22 vasten­da­gen (we tellen de zon­da­gen name­lijk niet mee) hebben we al achter de rug en nog 18 voor de boeg.

Afgelopen zon­dag was het halfvasten, een zon­dag met een fees­te­lijk tintje, want de kleur is niet paars, maar roze: alsof het wit van Pasen al door het paars heen schijnt. Naar de Latijnse intredezang van die dag heet die zon­dag van oudsher: “Zondag Laetare”. Dat betekent: verheug u! De profeet Jesaja zingt: ”Verheug u, Jeru­za­lem, en komt bijeen, gij allen die haar bemint; verheug u en wees blij!”

Nou, “dat verheug u” en “wees blij” laat er op dit moment maar af. Velen hebben juist het tegen­over­ge­stelde gevoel. Wie had dat een maand gele­den gedacht toen we met veel plezier carnaval vier­den. Het leven lachte ons toe.

Maar met het begin van de vas­ten­tijd wer­den we allemaal met onze voeten terug op de grond geplaatst. Alle zeker­he­den vielen weg en er heerst nu twijfel, angst en vooral ook het gevoel: hoe lang gaat dit nog duren.

Het aantal doden we­reld­wijd stijgt. We horen in onze naaste omge­ving van mensen die besmet zijn geraakt en we maken ons zorgen over de zwakkeren in onze samen­le­ving. Dingen die tot voor kort van­zelf­spre­kend waren, zijn afgelast of zelfs verbo­den. Je moe­der bezoeken in het ver­pleeg­huis; een kopje koffie drinken bij ouderen; gaan sporten; naar het theater of naar de H. Mis: het kan allemaal ineens niet meer. In mijn gebe­den ben ik met u verbon­den. Vooral bij hen die ziek zijn en bij hun familie. Bij de mensen in de zorg in het hele land die dag en nacht aan werk zijn. bij hen die er finan­cieel op achteruit gaan omdat hun bedrijf gesloten is en nu bang zijn voor de toe­komst.

Corona vraagt ons om pas op de plaats te maken. Onze 24-uurs-maat­schap­pij; is tot stilstand geko­men. We hebben weer lege dagen op de kalen­der, we kunnen thuis zijn met ons­zelf. We voelen weer hoe het is om dagen gewoon samen een gezin te zijn. Met elkaar de tijd beleven.

Mis­schien zijn wij mensen in de afgelopen jaren wel stekeblind gewor­den voor alles wat er in de wereld gebeurt. De hon­ger en het lij­den in Derde Wereldlan­den; de toename van oorlog, geweld en onverdraag­zaam­heid. Het egoïsme en de vereenza­ming omdat we niet meer naar elkaar omkijken. En dan kan het gebeuren dat, tot ieders verba­zing en schrik, er iets mis gaat.

Ik heb alweer jaren gele­den eens iemand ge­spro­ken die met een hartinfarct opgeno­men was in het zie­ken­huis. Hij was iemand die bijna dag en nacht op reis was. Hij was mana­ger in een of ander inter­na­tio­naal bedrijf. Weken lang was hij soms van huis weg, naar China, naar Amerika, naar Spanje, maar dat rondtrekken was zijn lust en zijn leven. Zijn vrouw had er wel eens op aan­ge­dron­gen om wat meer thuis te zijn en wat meer aan­dacht en zorg te hebben voor de kin­de­ren, maar daar zag hij niet de nood­zaak van in. Zijn werk ging nu voor.

Op een dag komt hij thuis na een lange reis en hij vond het huis leeg. Op tafel lag een brief van zijn vrouw, een soort ultimatum: ofwel je bent meer thuis, dan kom ik weer terug, ofwel je ziet me niet meer terug. Hij was woe­dend, razend, hoe kon zij hem dit aan doen. Wellicht van kwaad­heid kreeg hij een flink hartinfarct en hij belandde in het zie­ken­huis op intensive care. Daar kreeg hij een zee van tijd om na te denken. Toen ging hij zien wat hij nooit gezien had, nooit naar gekeken had: de rijkdom van zijn gezin, maar ook de een­zaam­heid van zijn gezin omdat hij altijd van huis weg was. “Wat ben ik toch blind geweest”, zei hij.

In het evan­ge­lie van afgelopen zon­dag liet laat Jezus een blinde weer zien. Dat was voor die man na­tuur­lijk gewel­dig. Dat gaf hem weer de kans op een zin­vol men­se­lijk leven. Maar in Jezus' bood­schap gaat het vooral om gene­zing van gees­te­lij­ke blind­heid of gees­te­lij­ke verblin­ding.
Wie verblind wordt door geld en goed, door macht en invloed, door luxe en wel­vaart, die ziet meestal heel scherp alle moge­lijk­he­den om dat doel te bereiken, maar die krijgt vaak ook te maken met situaties waarin mensen, en belangen van mensen over het hoofd gezien wor­den, en dan kunnen er heel ge­mak­ke­lijk ongelukken gebeuren.

Een dode­lijk en onzicht­baar virus waart rond. We proberen ons­zelf en elkaar te be­scher­men. Door 1½ meter afstand te nemen. Door de richt­lij­nen van de RIVM in acht te nemen. Door zorg te dragen voor elkaar. Maar ook: door niet te hams­te­ren, zodat andere mensen verstoken blijven van levens­mid­de­len die ook zij nodig hebben. Wees ook daarin solidair voor elkaar.

Groot respect heb ik voor alle werkers in de zorg: artsen, verpleeg­kun­digen, ver­zorgen­den, de zorgin­stel­lingen, maar ook de vracht­wa­genchauf­feurs, de werkende mensen in fabrieken, bedrijven en kantoren, mensen in de uit­vaart­zorg en vele anderen die zich inzetten voor hun mede­mens, juist in hun kwets­baar­heid.

Verdriet is er omdat mensen afscheid moeten nemen van hun dier­ba­ren zon­der dienst en rituelen. Zonder andere mensen om hen heen. Echt af­schu­we­lijk. Ik wens hen enorm veel kracht en sterkte toe en hope­lijk dat het medeleven op afstand gevoeld mag wor­den.

In de evan­ge­lie­le­zing van vandaag gaat het bij Jezus niet om de schuld­vraag, maar wel om te voor­ko­men dat er brokken vallen. Het gaat om het wel­zijn hier en nu van onze mede­mensen en we zou­den daar een taak, een uit­daging moeten zien: Wat kan ik hier doen om op te vangen, om te helpen, om te red­den? Hoe kan Gods goed­heid waar we het altijd over hebben, gestalte krijgen in mij, of in de ge­meen­schap waar ik bij hoor?

Laten we geen complotten bedenken, maar de uit­dagingen die op ons afkomen aan­gaan, met zoveel moge­lijk medemen­se­lijk­heid en zorg­zaam­heid. De kleine tekens van aan­dacht voor onze naasten, onze ouders, onze vrien­den en hen die beroep op ons doen. En begrijpen dat onze schat in deze kleine zaken verborgen ligt.

Jezus roept ons op om met Zijn ogen naar onze situatie te kijken. Om te zien wat wel en wat niet echt be­lang­rijk is in het leven. Om te zien waar je anderen kunt helpen en troosten. Om te zien hoe je kunt werken aan een wereld in vrede en om te zien hoe je een bijdrage kunt leveren aan een goede en in alle opzichte gezonde samen­le­ving. Dat is de diepste bete­ke­nis van Zijn woor­den en daden.

Dit virus zal ons niet verslaan! Integen­deel: het zal ons als samen­le­ving sterker maken. Een samen­le­ving met meer be­trok­ken­heid, soli­da­ri­teit en een­heid. We zijn gelo­vi­ge mensen en we weten: na Goede Vrij­dag komt er altijd een Pasen. Wat de toe­komt ons ook brenge mogen… ons geleide de hand van de Heer.

Laten we daar op ver­trouwen en mag Onze Lieve Vrouw van Ommel, de troos­te­res in ELKE nood ons tot voor­spraak zijn. Maar vragen we ook om de voor­spraak van Brabantse zaligen: Peerke Donders uit Tilburg en Eustachius van Lieshout uit Beek en Donk. Zij kennen ons Brabantse volk. Dat zij voor ons ten beste spreken!! Amen.

Pastoor Pieter Scheepers

Evan­ge­lie

volgens Johannes 9, 1, 6-9. 13-17. 34-38

In die tijd zag Jezus in het voor­bij­gaan een man die blind was van zijn geboorte af. Hij spuwde op de grond, maakte met speeksel slijk en bestreek daar­mee de ogen van de man en zei tot hem: “Ga u wassen in de vijver van Siloam” - wat betekent: gezon­dene - . Hij ging ernaar toe, waste zich en kwam er ziende vandaan. Zijn buren nu en degenen die hem vroe­ger had­den zien bedelen, zei­den: “Is dat niet de man, die zat te bedelen?” Som­mi­gen zei­den: “Inder­daad, hij is het.” Anderen: ”Neen, hij lijkt alleen maar op hem.” Hijzelf zei: “Ik ben het.” Men bracht nu de man die blind geweest was bij de Fari­zeeën; de dag waarop Jezus het slijk gemaakt had en zijn ogen geopend, was name­lijk een sabbat. Ook de Fari­zeeën vroegen hem dus, hoe hij het gezicht herkregen had. Hij zei hun: “Die man die Jezus heet, deed slijk op mijn ogen, ik waste mij en ik zie.” Toen zei­den som­mi­gen: “Die man komt niet van God, want Hij on­der­houdt de sabbat niet.” Anderen zei­den: “Hoe zou een zon­dig man zulke tekenen kunnen doen?” Zo was er ver­deeld­heid onder hen. Zij richtten zich opnieuw tot de blinde en vroegen: ‘Wat zegt gij­zelf van hem, daar Hij u toch de ogen geopend heeft?” Hij ant­woordde: “ Het is een profeet.” Zij zei­den tegen hem: “ In zon­den ben je geboren, zo groot als je bent, en jij wilt ons de les lezen?” Toen wierpen ze hem buiten. Jezus vernam dat men hem buiten geworpen had en toen Hij hem aantrof, zei Hij: “Gelooft ge in de Mensen­zoon?” Hij ant­woordde: “Wie is dat, Heer? Dan zal ik in Hem geloven.” Jezus zei hem: “Gij ziet Hem, het is degene die met u spreekt.” Toen zei hij; “Ik geloof, Heer.” En hij wierp zich voor Hem neer.