Tevreden zijn

De jaar­lijkse Veer­tig­da­gen­tijd nodigt ons uit om eens met God naar ons leven te kijken. We stellen ons­zelf heel eer­lijk de vraag of ik voldoende aan­dacht heb voor mijn band met God, voor mijn band met mijn mede­mensen en of ik wel leef zoals God mij heeft bedoeld.

We noemen het een tijd van beke­ring. Dat kan een zwaar woord lijken maar toch is het zo: waar moet ik me meer keren naar God, waar moet ik me meer keren naar mijn mede­mensen, waar moet ik me meer keren naar mezelf.

Toen ik nadacht over dat meer keren naar mezelf zodat ik leef zoals God me heeft bedoeld, moest ik denken aan een mailtje met mooie inhoud, wat ik onlangs kreeg. Het mag ons eens de vraag stellen of ik daar iets kan van leren voor mijn eigen leven.

Een man van 92 jaar, klein, zeer trots, goed gekleed en goed gesc­ho­ren, elke ochtend om acht uur op, zijn haren keurig gekamd, verhuist vandaag naar een bejaar­denhuis. Zijn vrouw was pas overle­den en daarom moest hij ver­hui­zen. Na vele uren te hebben gewacht in de wacht­ka­mer, glim­lacht hij vrien­de­lijk wanneer men hem zegt dat zijn kamer klaar is. Als hij zich met zijn rol­stoel naar de lift beweegt, beschrijf ik hem de kleine kamer met het doek dat voor het raam hangt en dat dient als gordijn. “Ik vind het heel mooi”, zegt hij met het en­thou­sias­me van een jongen van acht jaar, die net een jong hondje heeft gekregen. “Mijnheer Winst, u heeft nog niet eens de kamer gezien, wacht eerst eens even.” “Dat heeft er niets mee te maken”, zegt hij. “Geluk is iets dat je van tevoren kiest. Of ik mijn kamer mooi vind, hangt niet af van de meubels of van de decoratie. Dat hangt eer­der af van hoe ik dingen waarneem.” “Ik heb al in mijn hoofd besloten dat ik mijn kamer mooi vind. Het is een beslis­sing die ik elke ochtend neem als ik wakker word.” “Ik heb de keuze om de hele dag in bed te blijven liggen en alle moei­lijk­he­den te gaan tellen van mijn lichaams­de­len waar­mee ik problemen heb òf opstaan en de hemel bedanken voor de lichaams­de­len die wel werken.” “Elke dag is een cadeau en zolang ik mijn ogen kan openen, richt ik mij op de nieuwe dag en denk aan alle gelukkige her­in­ne­ringen uit mijn leven.”

Hoe dikwijls morren we naar God en onze mede­mensen over dingen die moei­lijk zijn in ons leven? Hoe snel zien mensen niet meer het licht als er enkele donkere wolken aan de hemel zijn? Hoe dikwijls zeggen we dan niet te denken dat God en ie­der­een ons in de steek heeft gelaten? Die moei­lijk­he­den van het leven van elke dag staan ook dikwijls onze band met God, ons bid­den en onze goede omgang met onze mede­mensen in de weg. Op onze weg naar Pasen mogen we opstaan met de Heer, opstaan uit alles wat ons neerdrukt en uit het verhaal van die oude man leren goede dingen te zien in elke levens­si­tua­tie.

Of zoals onlangs bij een uit­vaart werd ver­teld: er zijn overal bloemen, maar je moet ze wel willen zien. En in en rondom de kerk lagen overal narcissen en tulpen! 

Pastoor Pieter Scheepers