Geef er un kleurke aon

Mensen die helemaal kleurenblind zijn, zijn beklagens­waar­dige mensen. Ze missen veel mooie dingen in de natuur. Bovendien: ze vangen niet de signalen op die kleuren ons kunnen geven. En kleuren hebben vaak een bete­ke­nis, of ieder geeft er zijn eigen bete­ke­nis aan.

Ik geeft wat voor­beel­den. In Europa is wit de kleur van de blijd­schap, in China is het de kleur van de rouw. In Neder­land zijn veel moe­ders blij als ze een baby krijgen die een beetje gekleurd is, in Indonesië zijn de moe­ders trots met een witte, bleke baby. In Europa gaan de mensen graag in de zon liggen, zodat gebruind terug­ko­men van vakantie, in Indonesië gebruiken de mensen een parasol, want van in de zon lopen word je bruin/donker.

Neder­land kleurt oranje bij voetbal­wed­strij­den of Konings­dag. Het geeft een gevoel van saam­ho­rig­heid; van een wij-gevoel.

Rood-wit-blauw is Neder­land en Rood-wit zijn de kleuren van Brabant. Ook bij diverse concerten zie je dat een bepaalde kleur het saam­ho­rig­heids­ge­voel ver­sterkt. Concerto in rosso. Ie­der­een in het rood. Wij samen vieren feest. Ook gildes hebben hun eigen kleuren. Zo heeft ons sint-Joris­gilde bij­voor­beeld de kleuren rood-zilver.

Maar met kleuren kun je veel zeggen. Het staat soms na­tuur­lijk symbool voor wat je denkt en voelt.

We kennen de kleuren van de voetbal­club. De kleuren van de poli­tieke partijen; maar na­tuur­lijk kunnen we ook rood staan en het blauw hebben van de kou, of een blauwtje hebben gelopen.

De tijd van het carnaval is weer aangebroken. Ieder heeft ook weer zijn beste en mooiste pakje uit de kast gehaald. En de huizen zijn weer versierd.

We maken lol en plezier en zien het leven dan met een gekleurde bril, en de wereld met andere ogen. Wij zien dan dat de wereld gekleurd is en dat er weinig is dat helemaal zwart of wit is. Er is weinig wat helemaal slecht of helemaal goed is. Daarbij, voor de een is wit een ideaal, voor de ander is dat zwart (black is beautiful is ook een uitdruk­king). En in de ene situatie is het zus en in de andere zo.

In veel ste­den en dorpen zie je ook ge­za­men­lijke kleuren. In Limburg heb je het tra­di­tio­nele rood, geel en groen. Want dat zijn de kleuren van de vastelaovend zoals men daar het carnaval omschrijft:

• In Oeteldonk zijn de kleuren Rood-wit-geel.
• In Kruiken­stad zijn de kleuren oranje-groen.
• In Lampengat zijn de kleuren oranje-blauw
• In Knollevretersgat zijn de kleuren geel-blauw (en op carnavalsmaan­dag zie je deze kleuren door mijn vrien­den­groep gedragen in Asten).
• Bij de Houtse Kluppels hebben ze wit-blauw en in Helmond hebben ze zelfs zes kleuren: zwart, wit, geel, blauw, rood en groen.

Kleur bekennen wil zeggen dat we er voor elkaar zijn, elkaar helpen met elkaar plezier maken, elkaar onder­steunen mis­schien ook door moei­lijk­he­den heen. Maar ondanks dat we in Neder­land zeggen “tolerant” te zijn; zijn veel mensen bang om kleur te bekennen. Bang over wat we denken en menen. Bang om buiten de boot te vallen en dat willen we niet.

Maar als we allemaal nu eens kleur zou­den bekennen dan is er ruimte voor ie­der­een, hoe hij of zij ook is. Dan ga je niemand veroor­de­len, hoe een rare vogel hij of zij mis­schien ook is.

Laten we dus kleur bekennen! En dan in de kleuren van de Astense ge­meen­tevlag: wit –rood -geel.

• Het wit als het symbool van vrede, de hoop dat carnaval nooit verloren gaat; dat het steeds weer mag zijn dat mensen ook niet de hoop verliezen dat er geen uitweg is.
• Het rood dan van onze liefde, liefde na­tuur­lijk voor het carnavals­feest. Maar het staat ook voor het leven van Jezus, zijn liefde en zijn lij­den.
• Het geel, de kleur van het god­de­lijke, van het feesten, van de vriend­schap, want we moeten vrien­den zijn voor elkaar.

Wit, rood, en geel: het zijn niet alleen de kleuren van de carnaval, maar het moeten de kleuren van ons allemaal moeten zijn.

Ook onze pa­ro­chie probeert, in de voetsporen van Jezus, een plek te zijn waar ieder van ons zich thuis mag voelen; ieder op zijn of haar eigen manier. De een heeft zijn plaats gevon­den de ander is wat zoekende met soms veel twijfels. De een komt regel­ma­tig in onze prach­tige kerk en de ander wanneer men dat nodig vindt. Ieder maakt zijn keuze hoe hij of zij als gedoopte zijn geloof beleeft.

Van welke kleur je ook bent wees welkom! Onze kerk wordt vooral in het zui­den van het land in de volksmond een blije kerk genoemd. Daar mogen we trots op zijn, blije mensen mogen zich ergens thuis voelen, vooral hier in onze pa­ro­chie, waar we samen kerk willen zijn in de vele facetten van het leven. Bij vreugde en verdriet, als we iets te vieren hebben. Laten wij maar kleur bekennen naar buiten toe dat we vanuit ons geloof mogen werken aan Gods ko­nink­rijk. Dat we samen verant­woor­de­lijk willen zijn voor onze pa­ro­chie.

Als we dus zó kleur bekennen dan wordt het zeker een goede carnaval en dan komt ie­der­een ook in de kerk weer terug om het af te sluiten. Want ook Aswoens­dag (om 19.30 uur) hoort er bij!

Tot ziens!!

Uwen her­der, pastoor Pieter Scheepers