Bidweek voor eenheid
gepubliceerd: zondag, 19 januari 2020
Van 1999 tot 2005 was ik pastoor van de Maria Magdalenakerk in Geffen. Het is een eeuwenoud gebouw. En er is een tijd geweest (meer dan honderd jaar vanaf de 17e tot de 19e eeuw) dat de Maria Magdalenakerk zowel door katholieken als protestanten werd gebruikt. Dat kwam op meer plaatsen voor. Het simultaan kerkgebruik werd dat genoemd. Dat klinkt heel vredelievend en oecumenisch. Maar dat was het beslist niet. Er waren geen andere kerkgebouwen beschikbaar en daarom moesten ze van de overheid hetzelfde gebouw gebruiken.
De katholieken moesten na de eucharistieviering de beelden afdekken met lakens. En om de protestanten te pesten lieten ze bewust een stuk van een beeld uitsteken of gebruikten ze extra veel wierook, zodat de reuk lang bleef hangen. Althans dat dachten de protestanten. Op zijn beurt preekte de dominee een andere keer extra lang, zodat de katholieken buiten moesten wachten, voordat zij de kerk konden gebruiken. Althans dat dachten de katholieken. Het geërger kunt u zich voorstellen in een katholiek dorp met een handvol protestanten.
Aan dit soort pesterijen van beide zijden is op een gegeven moment een einde gekomen en dat is maar goed ook. Het was niet alleen kinderachtig, het toont ook aan dat de christenen van toen niet echt streefden naar eenheid tussen de gelovigen.
Deze week is het de “Bidweek voor de eenheid onder de christenen”. Misschien denkt u nu: “‘Week van de eenheid’? Wat is dat?”
Tweeduizend jaar geleden ging Jezus rond bij de mensen. Hij vertelde over zijn droom van een nieuwe wereld en Hij leerde de mensen dat God voor ons zorgt als een liefhebbende Vader. Hij nodigde alle mensen uit om mee te werken aan die betere wereld. Nu, ruim tweeduizend jaar later, leeft Zijn droom nog verder bij miljoenen mensen in heel de wereld.
Maar in de tussentijd is er heel wat gebeurd. Door allerlei redenen raakte die grote gemeenschap verdeeld. Ieder kreeg zijn eigen naam. Er zijn christenen in allerlei soorten: rooms-katholieken, protestanten, Grieks- en Russisch-orthodoxen, anglicanen, pinkstergemeenten en nog vele anderen. Allen noemen zich christenen.
De gebedsweek voor de eenheid van de christelijke kerken is de gelegenheid om samen met andere christenen te bidden, te vieren en de handen uit de mouwen te steken.
De Evangelies, de levensverhalen over Jezus, vertellen dat Hij een doener was. Voortdurend onderweg en in de weer tussen de mensen om goed te doen, met een luisterend oor, een wijs advies en een helpende hand voor hen die men niet zag staan. Altijd doende dus om mensen de weg te wijzen naar God en naar elkaar.
Hij was een doener, maar Hij was ook een bidder. Van tijd tot tijd trekt Hij zich terug om te bidden. Op een stille plek en alleen in gesprek met God. En steeds weer bidt Jezus: laat Mijn mensen niet verloren lopen, niet verdwalen in het kwaad van de wereld. Laat ze niet vallen, niet uiteenvallen. Houd hen bijeen en help hen door te gaan met wat Ik begonnen ben.
Zo bad Jezus voor de jonge kerk, en die eerste parochie bad daarna tot Hem. Want na Zijn sterven, in die eerste moeilijke tijd, in de crisis die ze doormaakten, zoeken ze elkaar op. Niet om al wat gebeurd is te evalueren, te analyseren en in een beleidsnotitie samen te vatten om daarna te weten hoe ze verder moeten. Zo zouden wij dat misschien doen. De leerlingen niet, zij doen wat Jezus in moeilijke situaties ook had gedaan: ze sloegen aan het bidden, en ze bleven volharden in dat gebed.
Zo komen ze er door heen: door saamhorigheid; want ze delen het verdriet met elkaar. En door gebed; want ze delen met God hun zorgen.
En zo is het nog altijd: christen zijn houdt je niet vol in je eentje. Je moet samen willen scholen, willen schuilen bij elkaar, samen willen luisteren naar wie Jezus was en wat Hij deed, en daarin kracht opdoen om Zijn weg te gaan.
En we moeten samen blijven bidden. Dat is: ons hart verheffen tot God. Soms is je hart blij en zeg je: dankjewel. Soms ben je verdrietig en huil je uit bij God. Of ben je kwaad en mopper je. Of voel je je machteloos en vraag je Hem om uitkomst. Bidden is voelen en willen weten: wij mensen, zijn als kinderen en God is onze Vader.
Wie dit kunnen geloven en liefde ondervinden van hun omgeving, kunnen net als Zijn eerste leerlingen na verloop van tijd weer heel veel aan.
pastoor Pieter Scheepers
