Bidweek voor eenheid

Van 1999 tot 2005 was ik pastoor van de Maria Magda­le­nakerk in Geffen. Het is een eeuwen­oud gebouw. En er is een tijd geweest (meer dan hon­derd jaar vanaf de 17^e tot de 19^e eeuw) dat de Maria Magdalena­kerk zowel door katho­lie­ken als pro­tes­tan­ten werd gebruikt. Dat kwam op meer plaatsen voor. Het simul­taan kerk­ge­bruik werd dat genoemd. Dat klinkt heel vrede­lie­vend en oecu­me­nisch. Maar dat was het beslist niet. Er waren geen andere kerk­ge­bouwen be­schik­baar en daarom moesten ze van de over­heid het­zelfde gebouw gebruiken.

De katho­lie­ken moesten na de eucha­ris­tie­vie­ring de beel­den afdekken met lakens. En om de pro­tes­tan­ten te pesten lieten ze bewust een stuk van een beeld uitsteken of gebruikten ze extra veel wierook, zodat de reuk lang bleef hangen. Althans dat dachten de pro­tes­tan­ten. Op zijn beurt preekte de dominee een andere keer extra lang, zodat de katho­lie­ken buiten moesten wachten, voordat zij de kerk kon­den gebruiken. Althans dat dachten de katho­lie­ken. Het geërger kunt u zich voor­stel­len in een katho­liek dorp met een hand­vol pro­tes­tan­ten.

Aan dit soort pesterijen van beide zij­den is op een gegeven moment een einde geko­men en dat is maar goed ook. Het was niet alleen kin­der­ach­tig, het toont ook aan dat de chris­te­nen van toen niet echt streef­den naar een­heid tussen de gelo­vi­gen.

Deze week is het de “Bidweek voor de een­heid onder de chris­te­nen”. Mis­schien denkt u nu: “‘Week van de een­heid’? Wat is dat?”

Twee­dui­zend jaar gele­den ging Jezus rond bij de mensen. Hij ver­telde over zijn droom van een nieuwe wereld en Hij leerde de mensen dat God voor ons zorgt als een lief­heb­bende Vader. Hij nodigde alle mensen uit om mee te werken aan die betere wereld. Nu, ruim twee­dui­zend jaar later, leeft Zijn droom nog ver­der bij miljoenen mensen in heel de wereld.

Maar in de tussen­tijd is er heel wat gebeurd. Door allerlei redenen raakte die grote ge­meen­schap ver­deeld. Ieder kreeg zijn eigen naam. Er zijn chris­te­nen in allerlei soorten: rooms-katho­lie­ken, pro­tes­tan­ten, Grieks- en Russisch-orthodoxen, anglicanen, pinkster­ge­meen­ten en nog vele anderen. Allen noemen zich chris­te­nen.

De gebeds­week voor de een­heid van de chris­te­lijke kerken is de gelegen­heid om samen met andere chris­te­nen te bid­den, te vieren en de han­den uit de mouwen te steken. 

De Evan­ge­lies, de levens­ver­halen over Jezus, ver­tellen dat Hij een doener was. Voort­du­rend onderweg en in de weer tussen de mensen om goed te doen, met een luis­te­rend oor, een wijs advies en een helpende hand voor hen die men niet zag staan. Altijd doende dus om mensen de weg te wijzen naar God en naar elkaar.

Hij was een doener, maar Hij was ook een bid­der. Van tijd tot tijd trekt Hij zich terug om te bid­den. Op een stille plek en alleen in gesprek met God. En steeds weer bidt Jezus: laat Mijn mensen niet verloren lopen, niet verdwalen in het kwaad van de wereld. Laat ze niet vallen, niet uiteen­val­len. Houd hen bijeen en help hen door te gaan met wat Ik be­gon­nen ben.

Zo bad Jezus voor de jonge kerk, en die eerste pa­ro­chie bad daarna tot Hem. Want na Zijn sterven, in die eerste moei­lijke tijd, in de crisis die ze doormaakten, zoeken ze elkaar op. Niet om al wat gebeurd is te evalueren, te analyseren en in een beleids­no­ti­tie samen te vatten om daarna te weten hoe ze ver­der moeten. Zo zou­den wij dat mis­schien doen. De leer­lin­gen niet, zij doen wat Jezus in moei­lijke situaties ook had gedaan: ze sloegen aan het bid­den, en ze bleven volhar­den in dat gebed.

Zo komen ze er door heen: door saam­ho­rig­heid; want ze delen het verdriet met elkaar. En door gebed; want ze delen met God hun zorgen.

En zo is het nog altijd: christen zijn houdt je niet vol in je eentje. Je moet samen willen scholen, willen schuilen bij elkaar, samen willen luis­te­ren naar wie Jezus was en wat Hij deed, en daarin kracht opdoen om Zijn weg te gaan.

En we moeten samen blijven bid­den. Dat is: ons hart verheffen tot God. Soms is je hart blij en zeg je: dankjewel. Soms ben je verdrie­tig en huil je uit bij God. Of ben je kwaad en mopper je. Of voel je je mach­te­loos en vraag je Hem om uit­komst. Bidden is voelen en willen weten: wij mensen, zijn als kin­de­ren en God is onze Vader.

Wie dit kunnen geloven en liefde onder­vin­den van hun omge­ving, kunnen net als Zijn eerste leer­lin­gen na verloop van tijd weer heel veel aan.

pastoor Pieter Scheepers