De volgende stap
Misleidende tekens
Dat had ik eerder moeten doen: de èchte planning van onze pelgrimsreis. Iedere keer is er wel iets, dat mijn voornemen om te plannen doorkruist. Ons doel is Maria Laach. We gebruiken een klein boekje van de Stichting Pelgrimswegen & Voetpaden (een pelgrimstocht in 8 etappes).
Ik start graag relaxed met een pelgrimage. Ik probeer de eerste twee dagen ergens een onderkomen te regelen. Doordat ik daar nu zo laat mee ben, lijkt heel Zuid-Limburg zo’n beetje vol te zitten. Na meer dan een uur bellen heb ik dan eindelijk beet in Lemiers. Direct vol gas weg stuiven zo’n eerste wandeldag brengt je later vaak in de problemen. We kiezen liever voor een inloopdag.
Het eerste traject van Maastricht naar Wittem sjoemelen we door bus 50 naar Gulpen te nemen. Bus 50 is een geweldige busverbinding tussen Maastricht en Aken. Hij vertrekt ieder kwartier. Als we opstaan is het mistig. De bus is elf minuten te laat en stampvol. We moeten staan. M’n oog valt op een vreemd stel. Een graatmagere jongen in zwart leren kleren. Hij is al wat kalend en heeft wat vet in zijn haar zitten. Je ziet duidelijk een tongpiercing en een soort schelpjes in z’n oren. Samen met z’n vriendin, die ik alleen op de rug zie, zitten ze duidelijk onder de drugs. Hun pelgrimsfeest ziet er een beetje anders uit dan dat van ons. Na een heerlijke douche in ons hotel, lijkt alles van me af te vallen. Een gevoel dat ik vaker bij een pelgrimage heb. Het lijkt alsof je lichter wordt. Je wordt ontvankelijker en stelt je meer open.
Naar Schmidt 25 km. Dat vinden we te veel. Al pelgrimerend veroorloven wij het ons af te wijken van voorgeschreven paden en methoden. Opnieuw een stukje bus. Ik download een gratis app: DB navigator. Een aanrader. Een soepel en snel werkende app. Het geeft je alle actuele trein- en busverbindingen in Duitsland. We gaan tot Rurberg. Het is druk in de bus. In Simmerath stapt een groep drukke kinderen in.
Misschien teveel gekleurde snoepjes gegeten? Als ze boven in Rurberg uitstappen valt er een plotselinge, bijna doodse stilte, in de bus. De bus slingert verder door en brengt ons naar de halte beneden. Met de app Mytracks stevenen we weer op ons pelgrimspad af, via de smokkelaarsroute naar Schmidt. Vandaar gaan we naar Hasenfeld en Gemünd. We bezoeken klooster Mariawald. Een streng katholiek klooster. De mis gaat in het Latijn en de ouwel hostie moet in je mond. We eten de beroemde erwtensoep. Verrukkelijk, een aanrader. Bij het smerige kopje koffie draait onze maag om. En een aangegeven route kan ook misleidend zijn!
Verderop. Ons traject naar Antweiler belooft wat minder goede accommodaties. We willen gokken op Aremberg, dat er dicht bij ligt. Maar... Fout. Volg je de tekens, en dan blijkt het plotseling niet te kloppen ! De informatie in het boekje is niet meer correct. Daar komen we helaas te laat achter. Zo kan het dus óók lopen. Hoe goed de tekens van het pad ook zijn, in dit geval zijn ze misleidend. Om weer terug te komen op het oude pad moeten we over een stuk asfalt dat nogal druk is met veel motorrijders...
Nog wat verderop. Dat wordt een pittige etappe. Ik heb het gevoel: ik verzet geen stap meer, ze komen me maar halen. Toch ploeteren we verder. De laatste kilometers vallen plotseling mee. Ze zijn dalend. We komen bij ons gasthof. Niet zo modern. Achter de bar staat een jonge dikke vrouw, die later de dochter van de eigenaar blijkt te zijn. Ze kijkt niet écht geinteresseerd. Het eten is echter goed en de douche perfect. Misschien moeten we ons vooroordeel bijstellen???
Vandaag bereiken we gemakkelijk, door een hoofdzakelijk dalend traject, Maria Laach. Als we wat gaan drinken klettert de regen naar beneden. Bij het weggaan is het bijna droog. In de kerk steken we een kaarsje op. We schrijven op een briefje onze wens waar de monniken voor gaan bidden.
Momenteel wonen in Maria Laach zo’n vijftig monniken. Ze volgen de regel van de H. Benedictus van Nursia. Een leven in het teken van ‘ora et labora’. Je kunt er als pelgrim overnachten. Regel dit dan wel vroegtijdig, want het is er vaak vol. En je weet hoe het kan lopen...
Arnold Spijker
(dit artikel is overgenomen uit het (deel-)parochieblad ‘Angelus’ van februari 2019)
