Doe maar gewoon...

In de tijd van Jezus wil­den veel mensen Hem heel graag zien, horen, aanraken. Hij heeft vaak niet eens de tijd om zelf te eten. Hij wilde dat de mensen oog leer­den krijgen voor de ware God, en oog leer­den hebben voor elkaar. Jezus droomde van een wereld die rijk Gods zou zijn, waar vrede zou zijn, ver­bon­den­heid tussen alle mensen.

Gedreven door de wil van de Vader zei Hij en deed Hij dingen die anderen maar raar von­den, zwaar over­dre­ven, goed gek. Doe maar gewoon, zei­den ze (en zeggen wij); dan doe je al gek genoeg. Daar zit na­tuur­lijk iets in, mis­schien is het soms het ver­stan­digste, maar voordat je het weet, beland je dan als gelo­vi­ge in het gezapige mid­den. Dan kom je al gauw terecht in een grauw en lauw christen-zijn, zon­der kraak of smaak. In de middel­ma­tig­heid man­keert het aan de Geest. En wie tegen de Geest ingaat, zegt Jezus, staat er heel slecht op.

'Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' kan dikwijls waar zijn. Maar echte chris­te­nen zijn allemaal een beetje gek: Fran­cis­cus van Assisi von­den ze inder­tijd ook een rare. Bene­dic­tus, Bernardus, Theresia, Antonius, ze wer­den in hun tijd allemaal een beetje voor gek versleten. Of korter gele­den: Edith Stein, Titus Brandsma, pater Damiaan en Peerke Donders, Oscar Romero - allemaal een beetje gek; som­mi­gen zei­den zelfs, juist als toen: ze zijn van de duivel bezeten.

Gewoon doen is: alleen aan jezelf denken, voor jezelf opkomen, en hou­den wat je hebt. Gewoon is dat mensen zeggen: ik ben wel goed maar niet gek. Gek is: weinig aan jezelf denken, je uitsloven voor anderen, je inspannen om dromen wer­ke­lijk­heid doen wor­den, werken aan vrede en ge­rech­tig­heid. Gelukkig zijn er veel van die gekken, overal, ook in onze ge­meen­schap.

Mensen die bij­voor­beeld al vele jaren bijna dage­lijks langs een demente moe­der gaan; of die al jaren lang - zon­der dat iemand het weet - de was doen voor een oudere en alleenstaande buurman; mensen die door weer en wind collec­te­ren voor het goede doel; mensen die hun vrije dagen aan de jeugd of aan de ouderen geven; mensen die het hemd van hun lijf geven. Het zijn allemaal ‘goeie gekken’.

‘Doe maar gewoon; dan doe je al gek genoeg’ is vaak een wijs gezegde, maar het mag niet de lijf­spreuk wor­den van chris­te­nen, van kerk­mensen, want dan ziet de toe­komst er slecht uit. Dan is de Geest helemaal zoek. De Geest is ook zoek in een kerk waarin gelo­vi­gen hun verant­woor­de­lijk­heid op anderen afschuiven.

In plaats van eigen middel­ma­tig­heid, lauw­heid toe te geven, hebben altijd anderen het gedaan. De jeugd heeft het gedaan, of de gods­dienst­le­raar, of de pastoor die te modern is, of te antiek, of het koor zingt de ver­keerde liedjes. Als ze nog maar eens gre­go­ri­aans zongen, dan zou het anders zijn. Ze hebben ons vroe­ger maar wat wijsgemaakt.

Het is altijd de ander. Dat is al zo oud als de wereld. Maar God vraagt aan ons: Waar ben jij? Ben jij er ook zo een die zich verschuilt achter anderen, of ben je een beetje gek, een goeie gelo­vi­ge gek, zoals Jezus en zoals zovelen na Hem.

Pastoor Pieter Scheepers