Toespraak bij het afscheid van de Pater SCJ

foto: Rob Fritsen / SIRIS

Woord van welkom bij het afscheid van de Paters SCJ. Asten, 20 januari 2019

Welkom dier­ba­re Paters en Broe­ders van het Heilig Hart,
Welkom vaste kapel­be­zoekers van de Paters,
Welkom college van B&W en in het bij­zon­der burge­mees­ter Vos,
Welkom leden van het Maria­koor en het Jozef­koor die samen deze Mis gaan opluis­te­ren,
Welkom sint Joris­gilde,
En welkom u allen, van heinde en ver naar hier geko­men voor een bij­zon­der, his­to­risch moment.

Na 110 jaar gaan de Paters en Broe­ders Asten verlaten. Met weemoed in het hart.

In deze eucha­ris­tie­vie­ring, wat ‘dank­vie­ring’ betekent, gaan we dank-je-wel zeggen voor wat de SCJ voor Asten, voor onze pa­ro­chie en de omliggende geloofs­ge­meen­schap hebben betekent. En dat is veel. Zo lang en zo intens zijn jullie met ons verbon­den geweest.

Ik denk aan de oprich­ting en invulling van de Jozef­paro­chie in De Heide. Ik denk aan de vele ja­ren­lan­ge trouwe assis­tenties in de diverse kerklo­ca­ties. Dankzij jullie kon het ker­ke­lijke leven door­gaan en ik denk aan de vriend­schappen die dankzij jullie zijn ontstaan!

Maar de ver­diensten van de SCJ-con­gre­ga­tie moeten vooral op niveau van de in­di­vi­duele SCJ-leden gezocht wor­den. De sociale inslag van Paters en Broe­ders, veelal jongens uit agra­rische en mid­den­stands­ge­zinnen, is iets dat door­werkt in de samen­le­ving. Ook degenen die in de jaren zes­tig uittra­den, von­den bij­voor­beeld vaak werk op terrein van zorg en wel­zijn. Dat dichtbij de mensen zijn, de sociale omgang met mensen op voet van gelijk­waar­dig­heid, dat past écht bij SCJ.

Grote inspi­ra­tor voor velen was daarbij Leo Dehon, de Franse grondleg­ger van de con­gre­ga­tie die eind 19^e eeuw veel met arbei­ders aan de slag was. Hij wist: ik moet eerst voor brood zorgen, daarna komt geloof pas aan de orde. Hij zocht naar een evenwicht tussen spiri­tua­li­teit en de prak­tische aanpak. Voor alle SCJ’ers is de prak­tische inzet altijd van­zelf­spre­kend ge­ble­ven

In 1908 open­den de pries­ters van het H. Hart een Noviciaat in Asten. Ruim 1000 jongelui hebben hier hun vor­mings­jaar door­ge­bracht. Later trokken zij naar de missielan­den: Congo en Kameroen in Afrika: Argentinië, Chili en Brazilië in Zuid Amerika; Indonesië in Azië. Of ze werkten in Europese lan­den als Finland, Engeland, Duits­land. Velen bleven in Neder­land voor het onder­wijs of voor sociaal werk en pas­to­raal (gezins- en jeugd­werk in de grote ste­den, kin­derbescher­mings­werk, clubhuis­werk op woon­wa­gen­kampen, pas­to­raal in de ge­van­ge­nissen en ver­zor­gings­hui­zen).

Toen in de jaren 1960 – 1970 een crisis kwam in het ker­ke­lijk leven, waardoor ook roe­pingen voor het kloosterleven terugliepen, werd het Noviciaat in Asten omge­bouwd tot klooster-bejaar­denhuis.

Na velen jaren hun beste krachten gegeven te hebben, hier of in de missie, komen de Paters en Broe­ders van het Heilig Hart weer samen in het Klooster – ver­zor­gingshuis in Tete­ringen. En daarom zwaaien we vandaag onze Heilig Harters uit!

Het is met gemengde gevoelens, want een tijdperk is voorbij. Toch wil ik zeggen: het is geen vaarwel, maar een tot ziens! Een tot ziens in Tete­ringen; een tot ziens in Asten.

Op het hoogaltaar prijkt bovenin het Heilig Hart­beeld. Ook als een her­in­ne­ring aan onze Paters en Broe­ders van het Heilig Hart en ook als uit­no­di­ging om in hun voetsporen hart te hebben voor elkaar.

In dit uur willen we bid­den om een goede toe­komst. Om een goed thuis in Tete­ringen. Om goede ge­zond­heid en een goede oude dag. Dat het gezegend mag zijn in alle opzichten.

Laten we dankzeggen voor het goede. Danken wat tot stand is gebracht. Danken voor alle vriend­schap, be­trok­ken­heid en harte­lijk­heid.

Ik wens ons een goed en fees­te­lijk uur toe.

Pastoor Pieter Scheepers