1000 Dagen pastoor

In de eerste duizend dagen van het leven, vanaf de bevruch­ting tot de tweede ver­jaar­dag, wor­den we gevormd tot wie we zijn. Invloe­den in deze periode zijn bepalend voor de rest van het leven.

Er zijn van die apps op je tele­foon waar­mee je kunt berekenen hoe lang het nog duurt tot een bepaalde gelegen­heid of hoe lang iets al gele­den is. Zo kwam ik er achter dat ik op 27 au­gus­tus, 1000 dagen pastoor ben in de Fran­cis­cus­paro­chie. Wat vliegt de tijd en wat is er veel gebeurd.

Op de eerste plaats valt het mij op hoeveel mensen ik al heb mogen ont­moe­ten en hoeveel mensen ik al bij hun naam ken. Ik mocht in deze ruim 2½ jaar al 109 kin­de­ren dopen; 22 hu­we­lij­ken ker­ke­lijk inzegenen en 147 mensen ker­ke­lijk uitgeleide doen.

Ik mocht met mensen op weg gaan in verdriet, over­lij­den en rouw. In per­soon­lijke gesprekken en hulp­vra­gen. In een luis­te­rend oor en bemoe­digende sch­ou­derklop. Maar ook in een hoop gezellig­heid en plezier. Heel fijn is het dat je bij een paar mensen ook écht thuis mag zijn. Dat je hun leuke ge­zin­nen leert kennen en er gezellig­heid beleeft. Wat fijn om zulke mensen al zo vlug om je heen te hebben.

Trots ben ik op die prach­tige kerk­ge­bouwen die onze pa­ro­chie rijk is. Asten noem ik altijd ‘mon petite ca­the­drale’ van­wege haar groots­heid en schoon­heid. Het is echt de ‘Ka­the­draal van de Brabantse Peel’. Maar wat te denken van de Koepel­kerk van Lierop. Beeldbepalend van buiten, maar van binnen nog prachti­ger door haar gaaf bewaarde ori­gi­nele interieur.

De bede­vaarts­kerk van Ommel, waar ik als kind al kwam, en die nog steeds veel mensen, óók van buiten onze pa­ro­chie, mag begroeten. Het sfeer­volle en bijna 100-jaar oude kerkje van Heus­den wat zoveel warmte en geborgen­heid geeft en de grote Lambertus­kerk met haar eeuwen­oude interieur. We zijn als pa­ro­chie gezegend met zo’n mooie plekken van Gods aanwe­zig­heid. En dan heb ik het nog niet eens over het prach­tige klokgelui wat ieder weekend onze vie­rin­gen in alle dorpen aankon­digt.

Er is veel gebeurd sinds 19 de­cem­ber 2015, mijn 44^e ver­jaar­dag, toen ik werd geïnstalleerd tot eerste pastoor van de Fran­cis­cus­paro­chie Asten-Someren. Zo onbe­zorgd en in alle opzichten het jaar 2016 voor mij een heel gelukkig jaar is geweest; zo kwamen er nadien toch ook parochiële zorgen op mijn pad.

Het verlies van Pater Xavier als fulltime-kracht binnen onze pa­ro­chie, wat de pries­ter­lijke bedie­ning moei­lijker maakt. Ik kan niet overal zijn waar ik zou willen zijn. De vele uit­vaar­ten; zieken­be­zoeken; catechese­bij­een­komsten; bestuur­lijke aspecten en noem maar op, zorgen ervoor dat ik bij bepaalde mensen nog niet ben geweest, terwijl ik daar wel al had moeten zijn. Het geeft me een vervelend en falend gevoel; terwijl ik verstan­de­lijk weet dat ook ik maar 24 uur in een dag heb. Gelukkig hebben we pater Jan Zwirs voor Lierop en is Jack Swaanen geko­men om ons team te ver­ster­ken en daar ben ik blij mee. Ook pastor van Overbeek wordt fulltime benoemd, zodat we nu de taken meer kunnen ver­de­len. Ik hoop dat dit ook wat inner­lijke rust gaat geven en ruimte voor mensen.

Maar de zorgen over andere vacatures die ingevuld moeten wor­den (o.a. in het kerk­bestuur) en de finan­ciële situatie geven toch zorgen.

We hebben kerken gerestaureerd en helaas ook twee kerken moeten sluiten en twee pastorieën moeten verkopen. Dit doet pijn omdat het afscheid nemen is van wat mensen zelf hebben opge­bouwd en wat nooit meer terug­komt. Het zoeken naar alternatieven die toe­komstbesten­dig zijn is moei­lijk en vraagt om creativi­teit binnen het kader van waar wij voor staan.

Het or­ga­ni­se­ren van 9 voor­ma­lige geloofs­ge­meen­schappen tot één grote pa­ro­chie valt me vaak zwaar. Ik ben trots op al die ge­meen­schappen die met hun eigen vrij­wil­li­gers er alles aan doen om het ker­ke­lijke leven in hun plaat­se­lijke geloofs­ge­meen­schap bloeiend en boeiend te hou­den; maar we moeten wel steeds reëel naar de toe­komst blijven kijken en dat vraagt soms om anders te denken en anders met dingen om te gaan.

Van mij wordt steeds meer een mana­gersrol verwacht. Dat is iets waar ik 21 jaar gele­den niet voor gekozen heb en daar moet ik mijn weg in zoeken; hoe moei­lijk ik dit ook vind.

Maar toch: naast die zorgen ben ik ook heel dank­baar om het stijgende kerk­be­zoek; de vele vrij­wil­li­gers en ook voor onze nieuwe vrij­wil­li­gers die hun han­den uit de mouwen willen steken om onze Fran­cis­cus­paro­chie op te bouwen. Dank­baar ben ik voor alle vriend­schappen en harte­lijk­heid die ik van veel mensen mag ont­van­gen en ook dank voor alle ver­trouwen, geduld én begrip voor het feit dat ik niet overal kan zijn, waar ik zo graag zou willen of moeten zijn.

We blijven bouwen aan een open, harte­lijke, gastvrije en hel­dere geloofs­ge­meen­schap!

Pastoor Pieter Scheepers