Bemoedig elkaar!

Iets wat mensen veel te weinig doen is: elkaar bemoe­digen. We hebben vaak oog voor negatieve dingen, dingen die niet goed lopen en we zetten dat ook graag in de verf. Meer dan het negatieve is er veel posi­tiefs. Dat zetten we min­der in de verf, we vin­den het po­si­tie­ve dikwijls normaal.

Dat is op het werk zo, in het gezin, in het vereni­gingsleven. Wat goed loopt, daar spreken we te weinig over. Wat stroef of ver­keerd loopt, wordt te veel in het licht gezet. We moeten het negatieve na­tuur­lijk niet gaan ver­zwij­gen maar het mag ons niet tot dat negatieve laten beperken. Ook in de Kerk zien we dat. Door zaken die min­der goed lopen zo te gaan opkloppen, dreigen som­mi­gen het vele goede niet meer te zien. Ook trekken we het negatieve dikwijls door in onze toe­komstdromen, durven we toch te dromen van een mooie toe­komst ? Bemoe­digen wij elkaar ook wel eens ? Het volgende mooie verhaal mag er ons eens over laten nadenken.

“Twee mannen, allebei erns­tig ziek, deel­den samen een zie­ken­huis­ka­mer. Een van hen moest elke dag in de mid­dag een uur rechtop zitten om de vloeistof in zijn longen te laten weglopen. Zijn bed stond naast het enige raam in de kamer. De andere man kon alleen maar plat op zijn rug liggen. Ze voer­den lange gesprekken met elkaar. Elke dag als de man bij het raam recht moest zitten, ver­telde hij de andere wat hij allemaal zag als hij uit het raam keek. De liggende man leefde echt naar dat uur wanneer de kamer­ge­noot hem uit­voerig ver­telde wat er zich buiten afspeelde. Het uit­zicht was op een mooi park met een grote vijver, waarin een­den en zwanen spetter­den en waar kin­de­ren met hun model­bootjes op het water speel­den. En van jonge ver­liefde paartjes die hand in hand liepen op de paadjes tussen bloemen met allerlei prach­tige kleuren. De man bij het raam ver­telde alles zo gedetailleerd dat de man die plat lag zijn ogen sloot en alles als een film voor zich zag ver­schij­nen. Dagen verstreken en wer­den weken...

Op een morgen kwam een zuster voor de ver­zor­ging en tot haar grote schrik trof ze het leven­loze lichaam van de man bij het raam aan. Hij was vre­dig in zijn slaap gestorven. Op een moment dat het gepast leek, vroeg de andere man of hij de plaats bij het raam mocht hebben. De zuster was blij dat ze het voor de man kon doen. Toen ze er zeker van was dat hij comfortabel lag, verliet ze de kamer.

Lang­zaam en met pijn probeerde de man zich zo op te richten dat hij uit het raam kon kijken om een blik in de echte wereld te werpen. Hij keek recht tegen een grote kale muur op. Toen de zuster op de kamer kwam, vroeg hij aan haar wat de over­le­de­ne bezielde omdat hij over zoveel mooie dingen ver­telde als hij naar buiten keek. De zuster ver­telde hem dat de over­le­de­ne blind was en dus niet eens de muur buiten kon zien. Ze zei: “Mis­schien wilde hij jou alleen moed geven om vol te hou­den”.

Hoe bemoe­dig ik mijn mede­mensen ? Bemoe­digen hoort ook tot de naasten­liefde!