Op tijd de Ziekenzalving ontvangen

Enige weken gele­den mocht ik een man die al meer dan der­tig jaar ziek is, het Sacra­ment van de zie­ken­zal­ving geven. Die man was niet stervend en zal ook niet de eerste maan­den sterven.

Hij had gehoord dat je om ‘bediend’ te wor­den niet stervend hoefde te zijn. Het woord ‘bedienen’ maakt bang. Vroe­ger was de bedie­ning iets wat met de dood te maken had. Dit Sacra­ment moest zo lang moge­lijk uit­ge­steld wor­den.

Sinds 40 jaar spreken we daarom over het Sacra­ment van de zie­ken­zal­ving en ook is er de zieken­ze­gening: God blijft dichtbij. Toch leeft bij veel mensen het idee: als je bediend bent, ga je dood. Ik zeg regel­ma­tig tegen mensen: “Ik breng niets waar je van doodgaat, integen­deel: ik breng iets voor het leven hier en later!” Dit sacra­ment is een steun voor ie­der­een die lijdt en ziek is. In momenten dat een mens ziek is, dan kan er angst en twijfel zijn, ook naar God. Door de zie­ken­zal­ving wil God op een liefde­volle, troos­ten­de en sterkende manier bij de zieke en na­tuur­lijk ook bij de ster­ven­de mens komen.

De kern is de handopleg­ging en de zal­ving. De be­die­naar legt ons de han­den op als een teken van Gods Hand die dicht bij de lij­dende mens is. Daarna de zal­ving met olijfolie - door de bis­schop gezegend, in de week voor Pasen. We wor­den gezalfd op het voor­hoofd en in de handpalmen. Een teken van: ik leg mijn leven in Gods Hand en weet dat Hij dicht bij mij is. Er wordt bij gezegd: “moge onze Heer Jezus Christus door deze heilige zal­ving en door zijn liefde­volle barm­har­tig­heid u bijstaan met de genade van zijn heilige Geest. Moge Hij u van zon­den bevrij­den, u heil brengen en ver­lich­ting geven”.

Men kan de Zie­ken­zal­ving vaker ont­van­gen. Het gebeurt ook regel­ma­tig dat mensen voor een operatie de zie­ken­zal­ving ont­van­gen. Er zijn ouderen die jaar­lijks het Sacra­ment van de zie­ken­zal­ving ont­van­gen. Ze voelen aan dat ze ouder wor­den en ze weten dan: de Heer is dicht bij mij, Hij geeft mij kracht.

De man - waarover ik sprak aan het begin van dit artikel - had voor de zie­ken­zal­ving de familie uit­ge­no­digd. Het was een in­druk­wek­kende gebeur­te­nis voor ie­der­een. Later bij een bezoek, sprak hij er over hoe hij het voelde dat de Heer bij Hem was, en spijt had het niet eer­der te hebben gevraagd. Ik vind het heel jammer dat mensen het Sacra­ment van de zie­ken­zal­ving toch nog willen uitstellen tot iemand echt stervend is of zelfs al buiten kennis is. Ook bestaat de kans dat er op het laatste nippertje geen pries­ter bereik­baar is! Op tijd de zie­ken­zal­ving ont­van­gen voor­komt teleur­stel­ling!

In deze tijd van pries­ter­te­kort moet ie­der­een erkennen dat de pries­ter onmoge­lijk 24 uren per dag en 7 dagen per week be­schik­baar kan zijn voor de toedie­ning van het Sacra­ment der Zieken. Mensen kunnen in nood­si­tua­ties niet altijd meer rekenen op het ont­van­gen van dit Sacra­ment.

“Bij het ont­bre­ken ervan zijn er andere moge­lijk­he­den om Gods nabij­heid voor de mens in stervens­ge­vaar in reli­gi­euze tekenen van ver­ge­ving en ver­zoe­ning, troost en bemoe­diging zicht­baar te maken” aldus de Bis­schop­pen van Neder­land in 1982 in hun bro­chu­re: “pas­to­raat in zieken­hui­zen”. Wij doen ons uiterste best… maar laten we samen niets aan het toeval overlaten, want toeval is noodlot, en zorgen voor elkaar komt van God!

Vind u het moei­lijk dit te bespreken met zieken voor wie u zorgt: vraag dan één van de pastores voor een bezoekje, zo’n gesprek doet vaak won­de­ren. Laten we samen goed voor onze mensen zorgen!

Pas­to­raal team Fran­cis­cus­paro­chie