Meditatie en bezinning

Voor de Goede Week

Met Palm­zon­dag begint de Goede Week. De bena­ming Goede Week ver­wijst naar het heil dat alle mensen in de dood en de ver­rij­ze­nis van Jezus wordt aangezegd. De Goede Week is de laatste week van de veer­tig­da­gen­tijd die voorafgaat aan Pasen.

Het doel van de Goede Week is de over­we­ging van het lij­den en sterven van Christus, te beginnen met zijn intocht als Messias in Jeru­za­lem op Palm­zon­dag. Het lij­dens­ver­haal van Christus staat centraal deze week, maar daar­mee ein­digt het niet. Jezus sterft vrijwillig op het Kruis. Zo zal Hij de weg vrijmaken naar het eeuwig leven bij God voor allen die in Hem geloven.

Medi­ta­tie en be­zin­ning

Matteüs 5, 1-12

Bij het zien van de menigte ging Jezus de berg op
en zijn leer­lin­gen kwamen bij Hem zitten.
Hij nam het woord en hield deze toe­spraak:
Gelukkig, die arm zijn van geest;
aan hun behoort het Rijk der hemelen.
Gelukkig die verdriet hebben;
zij zullen wor­den getroost.
Gelukkig die zacht­moe­dig zijn;
zij zullen het land erven.
Gelukkig die hon­ge­ren en dorsten naar ge­rech­tig­heid;
zij zullen verza­digd wor­den.
Gelukkig die mild zijn;
zij zullen mild­heid onder­vin­den.
Gelukkig die zuiver van hart zijn;
zij zullen God zien.
Gelukkig die vrede brengen;
zij zullen kin­de­ren van God genoemd wor­den.
Gelukkig die ver­volgd wor­den om de ge­rech­tig­heid;
hun komt het Rijk der hemelen toe.
Gelukkig zijn jullie wanneer ze je uitschel­den
en ver­volgen en van allerlei kwaad beschul­digen omwille van Mij;
wees blij en juich: je zult ervoor beloond wor­den.

In de Bergrede zet Jezus uiteen wat God van Zijn mensen,
van u en mij verwacht,
wanneer we bij God welkom zijn.
Jezus zadelt ons daarbij niet op
met angst voor oor­deel,
hel en verdoemenis;
Hij geeft ons richt­lij­nen
voor een gelukkige toe­komst.
Laten we het Evan­ge­lie als een schijn­wer­per
op ons dage­lijks leven richten
en over­we­gen we bij ons­zelf
wat God van U en mij, van ons verwacht
om te groeien naar Hem toe:

Jezus zegt:
Gelukkig ben je wanneer je arm van geest bent,
want dan hoor je in het Rijk van God thuis.

Bij God gaat het niet om de hoogte van je sala­ris
of je bankreke­ning. Je mag gerust rijk zijn.
Het gaat God niet om macht en aanzien,
al mag dat allemaal wel!
Welkom ben je bij God pas echt
als je de gesteld­heid hebt van een arme,
als je ervan doordrongen bent,
dat je alles wat je hebt en wat je bent
gekregen hebt uit Gods hand.

Zijn we ons bewust van onze beperkt­heid
en af­han­ke­lijk­heid van Gods goed­heid?
Of zijn we een branie, die alles kan en alles weet
en die niemand nodig heeft?

Jezus zegt:
Gelukkig ben je wanneer je verdriet kunt hebben
over alle ellende in de wereld.
Je zult getroost wor­den!

Je mag gerust lachen en van het leven genieten.
Na­tuur­lijk! Maar gelukkig ben je pas echt, als je
de reali­teit van de wereld niet uit het oog verliest.
Als je bij al je vreugde
er nog door geraakt kunt wor­den,
dat zoveel mensen, broe­ders en zusters van je,
hon­ger hebben, verdrukt en achter­volgd wor­den,
dichtbij en veraf.
Als je oog hebt voor mensen
die aan echt leven niet toe­ko­men.

Raakt de nood
van zoveel ellende en verdriet ons nog?
Of lopen we om het leed van anderen heen.
Steken we onze kop in het zand
en doen we net alsof het er niet is?

Jezus zegt:
Gelukkig ben je als je een milde mens bent,
want je zult het land bezitten.

Je moet jezelf heel stevig in de hand hebben
om goed te kunnen leven.
Je moet opkomen voor jezelf.
Maar gelukkig ben je pas echt,
als je je hart openstelt en je je naaste,
met al zijn ups en downs, daarin toelaat;
uit­no­di­gend, vrien­de­lijk
en vol ruimte voor ont­moe­ting.

Hebben we begrip voor de ander,
voor hun leven, voor hun gedrag,
ook als het totaal anders is? Kunnen we
iets door de vin­gers zien van anderen?
Mag de mens naast mij, zijn die hij of zij is?

Jezus zegt:
Gelukkig ben je als je hon­gert en dorst naar ge­rech­tig­heid,
want je zult verza­digd wor­den.

Je leeft met anderen samen;
je moet je mede­mensen eerbie­digen,
res­pec­teren en hun rechten erkennen.
Maar je bent pas echt gelukkig,
als je God eerbie­digt en Hem res­pec­teert
en Hem recht wilt doen.
Als je de gebo­den in acht neemt
en ervoor zorgt dat Gods wil gedaan wordt.

Werken wij mee aan de recht­vaar­dig­heid
in de wereld om ons heen?
Gaat het om ons eigen "Ik"
of willen we Gods wetten proberen na te leven?

Jezus zegt:
Gelukkig ben je als je barm­har­tig bent,
want dan zul je ook barm­har­tig­heid onder­vin­den.

Je hoeft niet alles te slikken wat mensen je aandoen,
je hoeft niet over je te laten lopen.
Maar je bent pas echt een gelukkig mens
als je anderen altijd weer ver­gif­fe­nis wilt geven,
ja zelfs tot zeven maal zeven­tig keer toe.
Dan zal ook God jou telkens weer opnieuw
ac­cep­teren en ver­ge­ven.

Wordt onze omgang met anderen
beheerst door wan­trouwen en achterdocht?
Gaan wij er van uit dat de mens eer­lijk is?
Kunnen we de ander wer­ke­lijk ver­ge­ven?

Jezus zegt:
Gelukkig ben je als een zuiver hart hebt,
want dan zul je God zien.

Je bent pas een echt gelukkige mens
als je alle achterbakse gedoe, alle smoesjes
en slinkse metho­den achterwege laat.
Als je eer­lijk bent, als je "ja" een "ja"
en je "nee" een "nee" is.

Hoe eer­lijk zijn we in onze be­doe­lin­gen?
Is onze liefde oprecht en be­lan­ge­loos?
Of laten we onze naaste erin lopen?
Spannen we mensen bewust
voor ons eigen karretje?

Jezus zegt:
Gelukkig ben je als je vrede brengt in de wereld,
want dan ben je een kind van God!

Mensen, volkeren zijn zo ver­schil­lend
van aard en karakter.
Ze staan soms lijn­recht tegen­over elkaar.
Maar je bent pas echt gelukkig als je mensen
tot elkaar en tot een­heid weet te brengen,
zodat ze elkaar verstaan.
Als je bereid bent vrede
en goede ver­hou­dingen op te bouwen,
thuis, in de straat, in je buurt of je werk.

Kun je ruzies bijleggen?
Ben je bereid offers te brengen
voor goede ver­hou­dingen
in je familie of in bre­dere kring.

Jezus zegt:
Gelukkig ben je als je ver­volgd wordt
om de ge­rech­tig­heid, want dan is de hemel voor jou!

Als je je inzet voor mensen,
dat hun recht gedaan wordt;
als je jezelf er druk voor maakt
dat ook God aan zijn rechten komt in onze wereld,
dan zal men je vaak voor dwaas uitmaken
of ouderwets noemen.
Maar een gelukkige mens, die bij God hoort,
ben je pas echt als je bereid bent
dat alles te verdragen en ondanks tegen­wer­king
probeert vol te hou­den;
als je je daardoor niet van de wijs laat brengen.

Hebben we het lef en de moed
om voor anderen op te komen?
Voor kin­de­ren, voor ouderen
en voor wie dan ook,
wanneer die onrecht­vaar­dig behandeld wor­den?
Of is mis­schien de eigen vei­lig­heid
ons eerste doel?