4U! - Touch of Heaven

Hoi lezers!

Ik zal mij eerst even voor­stel­len. Ik ben Eline Bernards (18) en ik woon in Someren. Ik ga sinds een jaartje naar de kerk. Inmiddels kun je mij zo’n drie keer per week in de kerk tegen­ko­men. Ik vind het fijn om naar de Mis te gaan, omdat ik er erg veel van leer. Ik ben deze week ook naar een kamp geweest waar ik God nog beter heb mogen leren kennen.

Wat is ‘4U!’?

4U! is een kamp voor katho­lie­ke jon­ge­ren tussen de leef­tijd van 11 t/m 18 jaar. Er waren rond de 120 jon­ge­ren aanwe­zig. Die 120 jon­ge­ren waren op leef­tijd ver­deeld in vier ver­schil­lende groepen (are you ready, explore, salvation en de powertrack). Op het kamp had­den we een goede plan­ning met heel veel leuke en leerzame dingen. Zo had­den we twee keer per dag een lofprij­zing en vierde we iedere dag de mis, maar er waren nog veel meer leuke dingen zoals waterspellen, Bijbelspellen, een voetbal­wed­strijd, ministry-avon­den, teachings en stille tijd. Ook had­den we een uur per dag vrije tijd.

Mijn bele­ving

Voor mij begon de bele­ving al toen ik in de bus zat rich­ting Stads­ka­naal. De helft van de bus was gevuld met jon­ge­ren die ook naar 4U! gingen. De jon­ge­ren die achterin zaten had­den instru­menten bij en gingen in de bus lofprij­zing muziek spelen en zingen. Ik voelde op dat moment al dat het een goede keuze was om naar dit kamp te gaan. Toen we uitstapten probeerde ik meteen contact te zoeken. Ik vroeg daarom aan een meisje die er ook tussen liep (toen we rich­ting het terrein liepen) ‘kennen jullie elkaar eigen­lijk allemaal al?’. Dat meisje ant­woordde daarop ‘ja, ie­der­een kent elkaar wel al best goed, want bijna ie­der­een komt hier elk jaar naartoe’. Ik vond het op dat moment toch wel een beetje spannend, want ik kende helemaal niemand daar. Ik was een beetje bang, maar ik ver­trouwde op God dat het goed ging komen. (Psalm 56:3 (toevallig ook mijn favoriete Bijbelvers)

Toen ik er aankwam, meldde ik mij aan en werd ik naar mijn kamer begeleid. Ik kwam daar in een kamer terecht met drie hele lieve en gezellige mei­den. Er ston­den twee stapel­bed­den in de kamer. We hebben in die kamer veel gepraat samen over het geloof en ook over de WJD, want twee van die mei­den waren daar naartoe geweest. Ik vond hun verhalen heel in­spi­re­rend. Ik vind het ook zo knap hoe sterk zij alle drie in het geloof staan. Ik heb veel van ze geleerd.

Leef­tijds­ge­no­ten

Ik vond het heel fijn om leef­tijds­ge­no­ten te hebben waar­mee ik samen kon bid­den. Het was daar helemaal niet raar om over je geloof te praten. Ook was de band in de groep zo sterk gewor­den dat we over onze truggels kon­den praten met elkaar. Ie­der­een hielp elkaar en we probeer­den elkaars vragen zo goed moge­lijk te beant­woor­den. Zo was er een vriendin die een hele goede vraag had (naar mijn mening). De vraag luidde: 'In een brief van Johannes staat dat je ie­der­een altijd lief moet hebben, maar hoe kan je nou iemand lief­heb­ben waar je je niet bij op je gemak voelt?’. Over die vraag hebben we met z’n allen lang nage­dacht, maar we zijn niet echt op een dui­de­lijk ant­woord geko­men, dus als iemand toevallig hier een ant­woord op heeft, dan hoor ik dat graag :).

Ministry

Tijdens de ministry-avon­den zaten alle groepen samen in de grote ruimte. Er waren alleen een paar lampjes aan voor de sfeer (en zodat we niet over elkaar heen struikelen). Er werd rus­tige muziek gespeeld. Ie­der­een zat op de grond en er stond een hele mooie grote houten kruis op het podium. Ook ston­den er kaarsjes die je aan kon steken. Achterin bij de deuren ston­den mensen die voor je kon­den bid­den en bij de andere deuren ston­den pries­ters waar je bij kon biechten. Dat gebeurde allemaal buiten. Ik heb op de eerste ministry­avond voor mij laten bid­den. Dat voelde echt heel krach­tig en het gebed had ook echt gewerkt. Dat merkte ik de dag erna meteen al. De rest van de avond heb ik rus­tig mijn bijbel gelezen op de grond en zelf wat gebe­den. Ik vond de twee ministry avon­den hele krach­tige avon­den die ik zeker niet ga vergeten.

De lofprij­zingen waren gewel­dig. Het hield in dat we samen zingend gingen bid­den en ook God eren. Er was een band die echt fan­tas­tisch was. Zij had­den het echt kei goed gedaan. Bij som­mi­ge liedjes zaten ook dansjes. De lofprij­zingen waren altijd een feestje. Ik luister thuis de liedjes daar­van nu steeds, want ik krijg daar heel veel vreugde van. Als u mij ooit ziet fietsen met een hele grote glim­lach op mijn gezicht en oortjes in, dan weet u nu waarom.

Powertrack

De powertrack (de groep waar ik in zat) is de oudste groep. Het is dus blijk­baar de traditie dat zij elk jaar een stunt doen. Vorig jaar had­den ze ballonnen in de wc hokjes gestopt, dus wij dachten ‘wij moeten dit jaar iets leukers bedenken dan dat’. Na heel wat denken waren we erop geko­men om pepernoten te be­stel­len en die in de schoenen van ie­der­een te doen. We waren om half 3 ’s nachts opgestaan en toen had­den we uit elke kamer zo veel schoenen gepakt als we kon­den (en zo stil moge­lijk zodat niemand wakker werd). Al die schoenen had­den we in een ruimte gezet en gevuld met pepernoten. Ook had­den we de gangen vol gestrooid met pepernoten. We had­den ook aan degene die de wakker-maak-muziek regelt, gevraagd of hij die ochtend Sin­ter­klaas muziek wilde afspelen. Nadat we alles gedaan had­den, hebben we samen de rozen­krans gebe­den (om 3 uur ’s nachts). Onze bege­lei­der was heel trots op ons toen hij dat zag, dat zei hij de volgende ochtend.

De laatste avond had­den de bege­lei­ders iets voor de powertrack gere­geld. We gingen name­lijk nachtzwemmen in het meertje dat er in de buurt lag. We had­den chips, pizza en frisdrank mee­ge­no­men en we zijn daar op het strandje gaan zitten. Ongeveer acht mensen waren gaan zwemmen. We had­den een mossel gevon­den in het meer. Ik heb vooral die avond met iemand van 17 over het geloof gepraat. Het was echt een heel diep en fijn gesprek. We luister­den goed naar elkaar en dat vond ik heel erg fijn.

Huis­waarts

De ochtend daarna was het helaas alweer over. We had­den nog samen ontbeten en alles helemaal opgeruimd. Ik heb voor een groot deel van de reis samen met wat anderen terug gereisd. Toen ik alleen in de trein terug naar huis zat, besefte ik mij pas hoe leuk ik het kamp vond en dat ik het heel erg miste. Ik mis het nog steeds heel erg, maar gelukkig heb ik wel nog goed contact met de mensen die ik daar heb leren kennen.

Ik dank God voor deze prach­tige erva­ring.

Eline Bernards