Koning Christus dienstbaar volgen

Christus Koning

Afgelopen zon­dag vier­den wij de laatste zon­dag van het ker­ke­lijk jaar. Een soort Oudjaar dus. Wie wilde, kon in ’s-Hertogen­bosch al oliebollen eten want een oliebollenkraam staat voor de Sint Jan. Met het hoog­feest van Christus Koning hebben wij de kern van ons geloof gevierd. Christus is onze koning. Hij draagt onze goede aarde. Maar ook ons eigen leven rust in zijn hand. Het is goed om stil te staan bij de con­touren van het koning­schap van onze Heer. Wat betekent het koning­schap van Christus voor mijn alle­daag­se leven?

Koning Christus: die­naar en vrede­vorst

In onze dagen zijn er nog maar weinig koningen. In democra­tische lan­den, als Neder­land, hebben aanwe­zige koningen primair een ceremoniële rol. De koning sym­bo­li­seert de een­heid van het land en geldt als een verbin­dende figuur binnen een veel­kleu­rige samen­le­ving. Dat is wel eens anders geweest. Wij kennen allemaal de verhalen over koningen met grote legers. Koningen als mannen die met geweld hun wil opleggen.

In de ge­schie­de­nis van Israël zijn er ook koningen. Wij kennen allemaal de namen van Saul, David en Salomo. De Heilige Schrift geeft een vrij rea­lis­tisch beeld van hen en hun duistere kanten wor­den niet verzwegen. Zo wordt koning Saul be­schre­ven als jaloers en is koning David een man van overspel en moord. De wijze koning Salomo blijkt ook afgo­den te vereren. Israëls koningen falen dus regel­ma­tig. Het zijn her­ders die als her­ders tekort­schie­ten.

In de dagen van Jezus is het Heilig Land bezet door de Romeinen. Met veel geweld heeft Rome een groot rijk tot stand gebracht. De Joden hebben hun onaf­han­ke­lijk­heid verloren. Tegen die ach­ter­grond schetst het Nieuwe Testa­ment ons een andere koning. Koning Jezus. Niet als een man van geweld maar als een die­naar, ten einde toe. Jezus wordt als koning voor de rechter­stoel van Pilatus gebracht. Maar zijn koning­schap is niet van deze wereld. Anders zou Jezus zich niet zon­der slag of stoot hebben laten arres­te­ren. Zijn leer­lin­gen zou­den dan alssoldaten voor hem hebben gevochten. Maar de ko­nin­klij­ke weg die Jezus gaat, is principieel geweldloos. Hij neemt geen leven van anderen maar zal uit­ein­delijk zijn leven geven. Voor armen en zieken; voor mensen die geen helper hebben en schuld dragen. Hij is een her­der die zijn leven geeft voor zijn schapen. Hij realiseert vrede en ver­zoe­ning.

Solidaire koning

Veel mensen leven in een tijd van pijn en verdriet. Wij denken aan mensen die door het corona­vi­rus een dier­ba­re hebben verloren of zelf erns­tig ziek zijn gewor­den. Maar ook aan mensen die extra een­zaam zijn. Niet weinigen zijn onzeker over de toe­komst. Blijft hun baan behou­den of zal het bedrijf de crisis overleven? Elders in de wereld lij­den tal­lozen door hon­ger en oorlogs­ge­weld. Als wij in deze situatie nadenken over het koning­schap van Christus moeten wij in de diepte kijken. Juist daar heeft de Heer ons immers opge­zocht, in de diepte van het bestaan. Om alles met ons te delen en solidair te zijn in ons verdriet, in onze een­zaam­heid en angst, solidair tot in de dood. Als chris­te­nen zijn wij ge­roe­pen om die soli­da­ri­teit vandaag zicht­baar te maken.

Wat is de kracht van waaruit Jezus leeft? Vanuit welke bron put Hij? Zijn bron vormt God die Hij vaak aanspreekt als zijn Vader. Het gebed, het voort­du­rend zoeken van de Vader, geeft Jezus de kracht om zijn ko­nin­klij­ke weg te gaan. Op het kruis bidt Koning Christus: Vader, in uw han­den beveel ik mijn geest. Zo is Hij terug­ge­keerd naar zijn Vader.

Daden van humani­teit

Afgelopen zon­dag klonk in de li­tur­gie een erns­tig Evan­ge­lie. In Matteüs 25 wordt immers het leven van mensen gewogen. Wij ont­moe­ten Koning Christus als rechter. En Hij maakt een on­der­scheid tussen schapen en bokken. De criteria voor het oor­deel van de Heer zijn kleine daden van men­se­lijk­heid. In het Evan­ge­lie gaat het om tekenen van humani­teit. Om het geven van water en brood; om het kle­den van naakten; om het bezoeken van zieken en ge­van­ge­nen en om het opvangen van vreem­de­lingen. Wij zijn ge­roe­pen om in het voetspoor van de Heer te leven. Gods Geest nodigt ons uit tot navol­ging. Wij zijn ge­roe­pen om Christus te volgen op de ko­nin­klij­ke weg. De weg van de dienst­baar­heid en de naasten­liefde. Het gaat om de ko­nin­klij­ke weg van de geweldloos­heid en de on­der­lin­ge zorg. Zo kunnen wij metter­daad het gezag van Jezus in ons leven erkennen. Zo kunnen wij tonen dat Christus onze koning is.

Maag­den­wij­dingen: reli­gi­eus leven mid­den in de samen­le­ving

Begin deze maand mocht ik in de Sint Jan zes diakens wij­den. Afgelopen zon­dag was er weer een wij­dings­feest in de ka­the­draal. Nu ont­vingen twee vrouwen, Jessica van Beuningen en Petra van Esch, de maag­den­wij­ding. De meeste katho­lie­ken zijn bekend met diaken- en pries­ter­wij­dingen. Veel min­der is dat het geval met het feno­meen maag­den­wij­ding. Toch behoort de maag­den­wij­ding tot een van de oudste roe­pingen binnen onze Kerk. Al in de vroege Kerk hebben vrouwen zich zó verbon­den met Christus, dat zij van een huwe­lijk afzagen. Een aantal van hen ont­ving ook een wij­ding. Na het Tweede Vati­caanse Concilie (1962-1965) heeft de maag­den­wij­ding binnen de Kerk weer meer bekend­heid gekregen. We­reld­wijd ont­vingen meer dan 5000 vrouwen deze wij­ding.

In onze cultuur roept deze wij­ding bij niet weinigen vragen op. Zoals trouwens ook de celi­baats­be­lof­te van pries­ters. Wij leven immers in een samen­le­ving met veel nadruk op licha­me­lijk­heid en seksua­li­teit. Toch zijn er ook vandaag vrouwen die zich helemaal willen verbin­den aan Christus en van een huwe­lijk afzien. Zij zien zich als bruid van Christus. Vrouwen die de maag­den­wij­ding ont­van­gen moeten wij on­der­schei­den van reli­gi­euzen in een klooster­ge­meen­schap. Deze vrouwen voelen zich niet ge­roe­pen tot het kloosterleven. Zij leven mid­den in de samen­le­ving en willen vanuit een eigen woon- en leef­si­tua­tie dienst­baar zijn aan God en zijn Kerk. Deze roe­ping is overigens wel per­soon­lijk maar niet indi­vi­dua­lis­tisch. De god­ge­wijde maag­den van ons bisdom steunen elkaar en hebben een band met mij als bis­schop. Samen met de andere gelo­vi­gen vormen zij het ene Lichaam van Christus.

Wijdingen op Christus Koning

Niet voor niets heb ik op het hoog­feest van Christus Koning Jessica en Petra de maag­den­wij­ding toege­diend. Want beide vrouwen krijgen door de wij­ding een bij­zon­dere band met Christus als bruidegom. Ondanks alle coronabeper­kingen was de maag­den­wij­ding een fees­te­lijk gebeuren. Ik zag twee gelukkige en diep­ge­lo­vige vrouwen die na jaren van gebed en veel gesprekken deze bij­zon­dere wij­ding mochten ont­van­gen. Jessica en Petra ont­vingen veelzeggende symbolen: een sluier en een ring. De sluier kan wor­den gezien als een teken van toe­wij­ding aan Christus en van Zijn bescher­ming. En de ring als teken van het levensverbond met de Heer. Jessica en Petra ont­vingen ook een getij­den­boek. De beide vrouwen mogen een spiegel zijn voor ons allen. Twee bid­dende mensen die Christus willen dienen en vanuit Zijn vrede en soli­da­ri­teit dienst­baar willen leven. Ik hoop en verwacht dat Jessica en Petra, als reli­gi­euze vrouwen mid­den in onze samen­le­ving, een teken zijn van de presentie van Christus in de wereld van vandaag. Hope­lijk is hun gebed vrucht­baar voor heel ons bisdom.

+ Mgr. dr. Gerard de Korte