Paradoxen van Kerk & Corona
De redactie van parochieblad Angelus stuurde een bijzondere overweging in deze coronatijd. Door de maatregelen staan we misschien ook eens wat vaker stil bij de ‘gewone dingen’.
Vóór het begin van de coronacrisis was naar de kerk gaan voor velen een vaste routine.
En hoe schokkend was het toen die routine ineens plat werd gelegd!
Maar was het ook niet een beetje een sleur geworden?
Hoe bijzonder zal het straks zijn om alles weer als nieuw te ervaren!
Nood leert bidden, en momenteel is de nood best hoog.
Je zou dus verwachten dat de kerken goed vol zouden zitten.
Maar we mogen of durven er maar beperkt naar toe.
Normaal gesproken doen kerken er alles aan om zo veel mogelijk mensen binnen te krijgen.
Nu doen ze er alles aan om met een beheersbaar aantal personen nog te mogen vieren.
Iets positiefs kan in deze tijd heel negatief zijn: namelijk, een testuitslag.
Maar misschien kan iets negatiefs als corona achteraf ook iets positiefs bewerken.
De kerk is momenteel wat minder toegankelijk.
Maar aangezien veel kerken proberen liturgie, gebed en bemoediging via internet te verspreiden
zijn de kerken eigenlijk nog nooit zo toegankelijk geweest.
We hebben normaal gesproken weinig contact met elkaar - even snel voor of na de viering.
En we leven allemaal toch een beetje in onze eigen kring.
Maar we zijn elkaar deze maanden wel steeds meer gaan missen.
En dat is een interessante ontdekking.
Thuis een H.Mis volgen op de computer, de mobiele telefoon of de TV is even wennen.
Het voelt misschien comfortabel, met pantoffels en een kop koffie, maar ook eenzaam en saai.
Maar weet u wat het grote voordeel is van het thuis volgen van liturgie?
U kunt uit volle borst meezingen - en dat zonder mondkapje, afstand en handen wassen!
Normaal gesproken doen de koren hun best om liederen te vinden
die de mensen makkelijk mee kunnen zingen, en ook nog eens iets nieuws te proberen.
Maar nu moeten cantoren, organisten en koorgroepen hun best doen
om liederen te vinden die de mensen NIET zomaar mee zullen zingen!
Koorgroepen en cantoren zijn dus min of meer gedwongen
om nieuwe of moeilijkere liederen te zingen - en dat valt best tegen.
Maar over een paar jaar zal dat een voordeel blijken te zijn.
Want tegen de tijd dat alles weer normaal is kennen de zangers die liederen al goed,
en de mensen in de kerk zullen ze herkennen en mee kunnen zingen, als dat straks weer mag ...
Dat zou normaal gesproken jaren duren!
We zijn er inmiddels aan gewend om in kleine groepen ons geloof te vieren.
Maar misschien wordt het na corona wel heel druk in de kerk!
En het feit dat we elkaar even niet meer zo nabij kunnen zijn als normaal
daagt de hele maatschappij uit om manieren te vinden
om op een andere manier dicht bij elkaar te staan.
Maar dat wist u vast al wel.