Hemelvaart - Het thuiskomen van Jezus en corona

Achtste woord van bemoediging

Donder­dag vieren wij het hoog­feest van de hemel­vaart van de Heer. Voor de meeste Neder­lan­ders betekent Hemel­vaarts­dag vooral het begin van een extra lang weekend. Niets min­der maar ook niets meer. Ook een aantal chris­te­nen in het Neder­land van vandaag loopt niet echt warm voor het feest.

In ieder geval is het kerk­be­zoek bijna overal lager dan op een ge­mid­del­de zon­dag. Overigens zal er dit jaar met Hemel­vaart helemaal geen kerk­be­zoek moge­lijk zijn. Het corona­vi­rus blok­keert als onzicht­ba­re tegen­stan­der tal van zaken. Het virus verhin­dert ook een fees­te­lij­ke vie­ring van de thuis­komst van Christus bij de Bron van waaruit Hij leefde. Want dat is, naar mijn over­tui­ging, het hart van Hemel­vaart. Jezus heeft na zijn arres­ta­tie, mar­teling en kruis­dood van God nieuw leven ont­van­gen. Wij hebben dat kernge­ge­ven van ons geloof tij­dens het Paas­feest opnieuw mogen vieren. Jezus is van de Vader uit­ge­gaan en tot de Vader terug­ge­keerd.

Met Hemel­vaart gaat het echter niet alleen over Jezus maar ook over ons. Het thuis­ko­men van de Zoon bij zijn Vader, vormt voor ons een belofte. Ook wij mogen hopen op een thuis­ko­men. God laat de vrien­den en vrien­din­nen van zijn Zoon niet in de steek. Hemel­vaart impli­ceert voor ons de belofte dat God trouw is, hier en nu en tot over de grens van dit aardse leven heen. Wij mogen rusten in de palm van Gods hand. God is onze rots, de toevlucht die op ons wacht (vgl. Psalm 73).

Troost voor rouwen­den

In ons land sterven ieder jaar 150.000 mensen. Gemiddeld per week dus zo’n 3.000. In de afgelopen maan­den zijn door het virus duizen­den mensen extra gestorven. Op het moment dat ik dit Woord ter bemoe­diging schrijf, is bekend gewor­den dat in de laatste 9 weken een oversterfte van 9000 mensen is vast­ge­steld, de meesten als gevolg van het corona­vi­rus. Vele families zijn daardoor recente­lijk vaak hard en onbarm­har­tig met de dood van een dier­ba­re gecon­fron­teerd. Cijfers over het aantal doden zijn kil maar achter ieder getal gaat intens verdriet om het afscheid van een dier­ba­re schuil. En daarbij komt dat door het besmet­tings­ge­vaar er allerlei restricties rondom een uit­vaart zijn. Zo wordt het afscheid nemen van een gestorven dier­ba­re in de hui­dige omstan­dig­he­den extra moei­lijk en pijn­lijk.

Ik ben dank­baar voor de inzet van onze pas­to­rale teams en vele vrij­wil­li­gers. In som­mi­ge delen van het bisdom zijn bovenge­mid­deld veel besmet­tingen waar­ge­no­men en dus ook extra veel zieken en doden. Het be­ge­lei­den van de zieken en de ster­ven­den maar ook het troosten van de nabe­staan­den is juist nu een be­lang­rijke pas­to­rale taak. Op deze manier kan onze geloofs­ge­meen­schap zich van haar beste kant laten zien.

Missio­naire opdracht

De eerste leer­lin­gen die getuigen zijn van de thuis­komst van Jezus bij de Vader, mogen niet naar boven blijven staren. De blik moet niet naar boven gericht blijven maar naar voren wor­den gericht Het gaat om de toe­komst. De levende Christus wil dat zijn leer­lin­gen het Evan­ge­lie niet verborgen hou­den. Zij wor­den de wereld ingezon­den om het goede nieuws over Gods onvoor­waar­de­lijke liefde in Christus te ver­tellen

Altijd weer kom ik onder de indruk van de missio­naire kracht van de apostel Paulus. In de Schrift­le­zingen van deze Paas­tijd komt het missie­werk van Paulus veel­vul­dig ter sprake. Zoals hij eens al zijn energie gebruikte om de Kerk te vernie­tigen; zo wordt hij na zijn beke­ring een mis­sio­na­ris die zich met tome­loze energie heeft ingezet. Heel het Mid­del­landse Zeegebied wordt afgereisd en tal van ontbe­ringen en tegen­slagen wor­den doorstaan. Zo komt Paulus als on­ver­moei­bare mis­sio­na­ris in beeld. Hope­lijk een blijvende bron van in­spi­ra­tie voor ons.

Wij leven in een spannende tijd voor de Kerk. Er is al jaren sprake van teruggang. De ker­ke­lijke cijfers wor­den ieder jaar lager en helaas wor­den ook in ons bisdom kerk­ge­bouwen verkocht en aan de ere­dienst ont­trok­ken. Maar deze situatie mag ons niet gijzelen en passief maken. In de bis­dom­men van Neder­land wordt gelukkig veel ge­spro­ken over missio­naire geloofs­ge­meen­schappen. Ook in ons eigen bisdom maken veel pries­ters, diakens, pas­to­raal werkers en andere gelo­vi­gen plannen voor missio­naire ini­tia­tie­ven. Het doopsel vormt een geschenk maar ook een opdracht. Katho­lie­ken mogen daarom wor­den aan­ge­spro­ken op de verant­woor­de­lijk­heid van hun doopsel. Zij zijn ge­roe­pen om lees­ba­re brieven van Christus te zijn. Alleen als gelo­vi­gen in de pa­ro­chies present zijn en zorgen voor een gezond finan­cieel fun­dament hebben onze katho­lie­ke geloofs­ge­meen­schappen een toe­komst.

Wachten op de Geest

Wij leven toe naar het feest van de heilige Geest. Na de dood van Jezus hebben de eerste leer­lin­gen zich angs­tig op­ge­slo­ten. Onge­twij­feld waren zij bevreesd dat ook zij zou­den wor­den gearres­teerd, gemar­teld en gedood. Maar als de Pinkstergeest komt, verdwijnt de angst als sneeuw voor de zon. Het gesloten huis wordt verlaten en de leer­lin­gen gaan spreken over de grote daden die God in Christus heeft verricht. Zij spreken over de hoop die in hen leeft.

De hui­dige crisis maakt velen van ons ook onzeker en bang. Er is angst voor ziekte, voor een­zaam­heid of econo­mische malaise. Maar de Geest wil ons moed en veer­kracht geven. Gelukkig de mens die juist in deze corona­tijd zijn hoofd opricht en zelfbewust kijkt naar de toe­komst. Het leven is voor verreweg de meeste mensen uitermate onzeker. Laten wij uitzien naar de Pinkstergeest vanuit het geloof dat de toe­komst in Gods zorgende hand ligt. Bij Hem mogen wij ons veilig weten.

+ Mgr. dr. Gerard de Korte
Bis­schop van ’s-Hertogen­bosch