De Bronzen Klanken van de Franciscusparochie

“De luidklok, al eeuwen­lang met het wel en wee van de mens­heid verbon­den, is ook in onze moderne samen­le­ving niet weg te denken. Wiens gedachten staan niet even stil bij de blijde of soms droevige omstan­dig­he­den welke aan­ge­kon­digd wor­den door klokken­klan­ken. Het geluid van klokken is een wezen­lijk deel van ons leven. De sfeer en stem­ming welke gewekt wor­den wanneer de bronzen klanken ons bereiken, eerst aarzelend en dan lang­zaam maar zeker met regelmaat, zijn enig in hun soort. Het klokkengebeier is van een on­ver­ge­te­lijke schoon­heid en heeft een wereld van inhoud.” - Zo lezen we op de web­si­te van Eijsbouts.

De klokken in onze pa­ro­chie

De kerken van de Fran­cis­cus­paro­chie zijn gezegend met een aantal mooie klokken. In de Lambertus­kerk van Someren hangt een schit­te­rend viergelui; één van de mooiste van het bisdom Den Bosch, mede doordat deze klokken aan rechte assen hangen en daardoor ‘zingen’.

In Asten hangt even­eens een viergelui, maar deze heeft krukassen, waardoor ze anders klinken, maar zeker niet onver­dienste­lijk.

Someren-Heide en Someren-Eind hebben beide drie klokken. Lierop heeft een oude luidklok en nog een klein klokje voor het Angelus. Ommel heeft twee luid­klok­ken en Heus­den een hel­dere kleine luidklok.

Diverse gebeur­te­nissen

Dat komt uit op een totaal van 19 luid­klok­ken in onze pa­ro­chie, die gebruikt wor­den om het uur aan te geven; gebeds­mo­menten aan te geven en om gelo­vi­gen op te roepen om naar de kerk te komen. Deze luid­klok­ken wor­den dus gebruikt om diverse gebeur­te­nissen in of buiten de kerk aan te kon­digen. Ze wor­den voor­na­me­lijk ingezet om ker­ke­lijke diensten aan te kon­digen, zoals de zon­dagse vie­ring, uit­vaar­ten, vie­rin­gen van doop en huwe­lijk enzo­voort.

Door­gaans hoort u bij gewone gelegen­he­den niet alle klokken lui­den. Op (hoog)feesten wor­den deze gewone klokken aan­ge­vuld met de zwaar­dere en/of lichtere klokken tot een zoge­naamd ‘volgelui’ of ‘plenum’. Op andere bij­zon­der fees­te­lij­ke momenten klinkt even­eens het volle­dige gelui, bij­voor­beeld bij de jaar­wis­se­ling. Bij bij­zon­der droeve momenten en momenten van ge­dach­te­nis luidt vaak enkel de zwaarste klok van elke kerk.

Angelus­ge­bed

De laatste maan­den is ge­pro­beerd wat meer uitdruk­king te geven aan de momenten van de dag waarop vanouds het Angelus­ge­bed werd gebe­den, door­gaans (in Asten ook om 7 uur in de morgen) om 12 uur op de mid­dag en ’s avonds om 18 uur. Op die momenten hoort u (na de uur­slag) drie maal drie klok­slagen, waarna gedurende een minuut een van de lichtste klokken luidt. Deze orde­ning geeft precies de volgorde van het gebed ‘de Engel des Heren’ aan.

Vrij­dag 15.00 uur

Op vrij­dag­mid­dag lui­den onze kerken om 15 uur één minuut met de zwaarste klok ter plaatse. Dit om de ge­dach­te­nis van het stervensuur van Christus (tra­di­tio­neel rond drie uur op de vrij­dag van het Paas­tri­duüm) aan te kon­digen. Op zater­dag­avond om 18 uur wordt het lui­den van deze enkele klok in Someren en Asten ver­vangen door het gelui van alle klokken; dit is name­lijk het moment waarop de zon­dag – de Dag des Heren, de dag van de Ver­rij­ze­nis, de be­lang­rijk­ste dag van de week – wordt ingeluid. De rooms-katho­lie­ke kerk houdt daarvoor gebruike­lijk het begin van de voor­avond aan (denk aan de Kerst­nacht en de Paas­nacht). Deze traditie voert terug op de sabbat, welke in de joodse traditie de dag van God is. Het daad­wer­ke­lijke begin van de sabbat was en is, u raadt het al, op de voor­avond van de dag zelf.

Zo wor­den we als christen­ge­lo­vigen gevraagd stil te staan bij allerlei zaken en momenten die diep in ons hart en in ons geloof gewor­teld zijn.

Ook hou­den we zo mooie tradities uit het verle­den nog altijd levend en actueel in onze ge­meen­schap. Dat dit alles bij mag dragen aan een verrij­king van ons geloof en welbevin­den.