48. De oude Simeon zag het heil

Lc. 2

Op de 40^e dag na de geboorte van Jezus gingen Maria en Jozef met Hem naar de tempel om Hem aan God op te dragen. Zo stond het in de Wet van Mozes. Ze troffen daar de oude Simeon aan, een vrome man, die Israëls vertroos­ting verwachtte. De Heilige Geest had hem inge­ge­ven, dat hij niet zou sterven, voordat hij de Messias had gezien.

Simeon zag het kind Jezus; met de ogen van zijn geloof zag hij de Gezalfde van God en hij bad: “Laat mij nu maar sterven, Heer, ik heb Uw heil gezien”.

Op nevenstaand beeld zien we, hoe Maria haar kind teder vasthoudt. Maar hier in de tempel beseft zij, dat Jezus, meer dan van haar, ook van God is en dat Hij zijn zware roe­ping ten einde zal moeten vol­bren­gen. Simeon beves­tigt dat met profe­tische woor­den: “Uw hart zal met een zwaard doorboord wor­den”.

Jozef staat er zoals ge­woon­lijk wat be­schei­den bij met twee duifjes in een kooitje, het offer der armen. Hij verklaart zich daar in Gods huis bereid om dit Gods­ge­schenk met heel zijn wezen te be­scher­men.

Simeon torent hoog boven hen uit als een oud-testa­men­tische patriarch. Hij juicht in extase: “Thans hebben mijn ogen Uw heil aanschouwd, dat Gij voor alle volken hebt bereid: een licht dat voor de hei­denen straalt, een glorie voor Uw volk Israël”.