46. Gods menslievendheid

Lc. 2; Mt. 2

De blijde bood­schap van de Kerst­nacht is: onze God is niet dood, zoals in de vorige eeuw beweerd werd. Onze God is niet kwaad of hardvoch­tig, zoals in onze jeugd werd ver­teld. God is geen scrupuleuze boekh­ou­der, zoals Hij ons werd voor­ge­steld. Nee, God is menslievend. Hij houdt van ons. Hij heeft ons geschapen uit liefde. Hij kent ons: onze namen staan ge­schre­ven in Gods hand. God wil onze tranen drogen en ons leed ver­zachten. En ooit zal Hij onze dood ongedaan maken en een plaats voor ons berei­den in het Vaderhuis.

Dat doet de milde en menslievende God. En dat Hij zo is, liet Hij zien in Jezus, zijn Zoon en even­beeld. Daartoe zond Hij Hem naar onze wereld: “Heden is u een Redder geboren: Christus de Heer”.

Bij dit weer­loze kind zingen wij het gevoelige en roman­tische ‘Stille nacht’. We kon­den beter zingen: ‘Stille macht’. Want in dit kind zit een gela­den­heid geborgen, een bezieling die er eens uit zal breken. Niet almach­tig en geweld­da­dig, maar het zal een stille macht zijn, een zachte kracht, zoals profeten voorspeld hebben. Hij zal niet schreeuwen op straat, Hij zal niets of niemand breken, zelfs niet het geknakte riet; en de smeulende vlaspit zal Hij niet doven. Nee, Hij geneest, heelt, vergeeft, mild en zacht­moe­dig en barm­har­tig. Zo laat Hij zien, wie en hoe God is.

Daarom is het eerste woord van de engelen met Kerst­mis: “Vreest niet!” In ons geloof is geen plaats voor angst, maar voor ver­trouwen en overgave. Want God is menslievend.