40. Job op de mesthoop

Job 2-3

Job woonde in het land der hei­denen, maar hij was een recht­vaar­dige. “Vader der armen” werd hij genoemd, “Schrik der onrecht­vaar­digen”. Een aanzien­lijk man en schatrijk. Ie­der­een luisterde eerbie­dig naar hem.

Satan zei tegen God: “Laat mij Job alles afnemen, dan zullen we zien wat er van zijn deugd­zaam­heid overblijft”. Dan beginnen de Jobstij­dingen te komen: het vuur ver­teert zijn schapen, vijan­den stelen zijn kamelen, zijn kin­de­ren sterven als hun huis instort. Zelf wordt hij overdekt met zweren en zijn vrouw keert zich tegen hem. De mensen die vroe­ger in zijn voorspoed Gods zegen zagen, zien nu in zijn te­gen­spoed Gods straf. Ze bespotten hem en spuwen in zijn gelaat.

Job rea­geert niet gedul­dig en gelaten, nee hij kermt en kreunt hartverscheurend. Hij schreeuwt opstan­dig: “Vervloekt de dag dat ik geboren ben, de nacht die zei: er is een kind ont­van­gen”. Hij ontkent hef­tig, dat hij dit lij­den ver­diend heeft. Maar hij blijft zitten met het probleem van de goede God en het onver­diende lij­den. Als hij het niet meer ziet zitten en hij zijn geloof in God wil verscheuren als een waardeloos vodje papier houdt een onzicht­ba­re hand hem tegen.

Ondanks alles spreekt hij zijn geloof en ver­trouwen in God uit: “Er is geen ver­kla­ring voor het on­schul­dige lij­den. Je kunt het lij­den alleen maar bestrij­den of het onder­gaan. Maar het is geen bewijs tegen God. Het is ook geen noodlot, wel een mysterie. God kan uit het kwade het goede trekken”. Ook dat mocht Job onder­vin­den. Hij krijgt tenslotte zijn ge­zond­heid en zijn wel­vaart terug. In zijn lange worsteling had Job ontdekt: het lij­den komt niet van God, maar God lijdt met je mee en maakt aan het eind alles goed.