35. Het visioen van vrede

Jes. 11

Het volk doorstond de be­proe­vingen van de balling­schap door vast te hou­den aan de sabbat en aan de beloften van de profeten. God had zijn volk het geschenk van de sabbat gegeven, niet om er een saaie zon­dag van te maken, maar om te blijven vieren, dat de schep­ping zal uitlopen op een groot feest.

Dat was en is nog steeds moei­lijk te geloven, als je de barre reali­teit van onze wereld meemaakt. Daarom moeten we van sabbat naar sabbat leven, om weke­lijks stil te staan bij dat visioen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, de Stad Gods. Zo spreekt de vader bij de sabbats­maal­tijd: “Eens komt de grote sabbat, dan zullen wolf en schaap samen wonen, kalf en leeuw zullen samen wei­den”. En de sabbat wordt besloten met: “Moge God ons doen beleven de dag, die geheel sabbat is”.

Dit sabbatritueel is geinspireerd door het prach­tige visioen van de dichter- profeet Jesaja: “Dan zal de wolf met het lam verkeren, de panter legt zich neer bij het bokje, kalf en leeuwenwelp groeien samen op, een kind kan ze hoe­den, koe en berin zullen stro eten als het rund. Een zuigeling speelt bij het hol van een adder, een kleuter steekt zijn hand in het nest van een gif­tige slang. Niemand doet meer kwaad op mijn heilige berg. Want zoals de zee­bo­dem bedekt is met water, zo zal de aarde met vrede bedekt zijn”.

Met dit visoen voor ogen zongen de ballingen psalm 126: Als God ons thuis­brengt uit onze balling­schap, dat zal een droom zijn. Wij zullen zingen, lachen, gelukkig zijn; dan zegt de wereld: “Hun God doet won­de­ren”. Ja Gij doet won­de­ren, God in ons mid­den, Gij onze vreugde.

Breng ons dan thuis, keer ons tot leven, zoals rivieren in de woes­tijn die, als de regen valt, opnieuw gaan stromen. Wie zaait in droef­heid zal oogsten in vreugde. Een mens gaat zijn weg en zaait onder tranen. Zingende keert hij terug met zijn schoven.

Als God ons thuis­brengt uit onze balling­schap: dat zal een droom zijn.