29. Judit, de Glorie van Israël

Judit 12 en 13

Aan de tijd van de balling­schap hebben we een aantal boeiende verhalen te danken. Ik neem u eerst mee naar de Assyrische overheer­sing (rond 700 v. Chr.). Het boek Judit is een hel­denepos om de ver­volgde Israëlieten te bemoe­digen.

Ninivé was een poel van bederf en de koning van Ninivé beweerde dat hij God was. Zijn mach­tige leger liep alle omringende lan­den onder de voet. Ook het Beloofde Land werd bedreigd. De stad Betulia (=Huis van God) werd omsin­geld en uitgehon­gerd. De magistraten ston­den op het punt de stad over te geven, want de bevol­king was ten einde raad. Toen verscheen Judit ten tonele; zij was een mooie, rijke weduwe. Hij was zeer vroom, want ze bad wel een heel hoofd­stuk lang.

Maar ze was bepaald geen scrupuleuze tante. Als een antieke Mata Hari gaat ze met haar dienstmeisje naar het vijan­de­lijk leger­kamp, ze liegt alles bij elkaar, ze pronkt met haar schoon­heid, ze verleidt de generaal en belooft hem alle in­for­ma­tie te geven, nodig om de stad te veroveren. Die trapt er in en viert de over­win­ning alvast met een rijke­lijk feestmaal ter ere van de won­derschone gast. Hij drinkt meer dan goed voor hem is en Judit belandt met de stomdronken man in zijn tent. Daar ont­hoofdt zij hem met zijn eigen zwaard. Als het leger de volgende morgen hun aan­voer­der zo aantreft, slaat het in paniek op de vlucht.

De hoge­pries­ter komt helemaal uit Jeru­za­lem om Judit te eren: “U bent de trots van ons volk”. De moraal van het verhaal: God verslaat de vijan­den van Zijn volk en daar heeft Hij alleen maar een zwakke vrouw voor nodig.