28. Als een hert

Psalm 42

De joden leef­den in hun eigen land, maar zeker ook tij­dens de balling­schap, te mid­den van volkeren met allerlei afgo­den. Als ze dan in de problemen zaten, werd er met hen gespot: Waar is nou die God van jullie?

Wij herkennen dat; ook wij wor­den in deze postchris­te­lijke tijd gecon­fron­teerd met cynisme. Ons geloof wordt belache­lijk gemaakt als een half­zachte droom van wereldvreemde hemelstaar­ders. De moderne tijd heeft met zijn weten­schap en techniek betere oplos­singen dan de religie. Je hoort dit soort gelui­den op de tele­vi­sie en je leest ze in de krant. Bovendien stellen fun­damentalisten, of ze nou jood zijn of christen of moslim, met hun fanatisme de gods­dienst in een kwaad daglicht. Gods­dienst krijgt zo het imago van een gevaar­lijke en onderdrukkende macht. Dit alles heeft niets meer te maken met de barm­har­tige en bevrij­dende God van Israël.

Soms word je er moedeloos van en verlang je terug naar de tijd, dat het chris­ten­dom nog toonaan­ge­vend was in onze samen­le­ving. Nu wij met onze gods­dienst naar de marge zijn gedreven, is het goed te kijken naar de joden, die in zo’n zelfde omstan­dig­he­den hun gevoelens aldus hebben ver­woord:

Zoals een hert reikhalst naar levend water,
zo wil ik God met heel mijn wezen naar U toe.
Ik dorst naar God, de levende God.
Maar altijd hoor ik zeggen: Waar is nu je God?
Ik moet er steeds aan denken en dan schiet mijn hart weer vol,
hoe ik meeliep in het gedrang naar het huis van onze God,
en dan hoor ik ze weer zingen, heel die fees­te­lij­ke stoet.
Maar waarom dan zo moedeloos, waarom opstan­dig?
Gij zijt mijn lijfsbehoud, mijn God.