27. Aan de stromen van Babel

Psalm 137

Na koning Salomo viel het Rijk uiteen; er kwam een schei­ding tussen Noord en Zuid. Veel koningen deug­den niet en profeten fulmineer­den tegen het morele en gods­diens­tige verval. Toen ze Gods waar­schu­wingen bleven negeren, ein­digde het er mee, dat ze hun land en hun vrij­heid kwijt raakten, eerst aan de Assyriërs en daarna aan de Babyloniërs. Die laatsten verwoestten Jeru­za­lem en de tempel en depor­teer­den het volk naar Babel. De sfeer van die balling­schap wordt getekend in psalm 137.

Aan Babylons stromen zaten wij neer, treurend bij de gedachte aan Sion; en aan de wilgen die daar ston­den hingen we onze harpen op. Want die ons had­den wegge­voerd vroegen ons om een lied te zingen, onze beulen wil­den iets vrolijks: “Zing een liedje voor ons uit Sion!” Ach, hoe zou­den wij in den vreemde kunnen zingen van onze God. Jeru­za­lem, zou ik u ooit vergeten, ik miste nog liever mijn rechter­hand.

De ballingen behiel­den hun iden­ti­teit, door op de sabbat met elkaar de psalmen te blijven zingen. Zo hiel­den zij de moed er in. In die ellende kwamen de essentiële vragen boven­drij­ven: Waar komen we vandaan en waar gaan we naar toe? Waarom over­komt ons dit? Is er nog hoop en toe­komst voor ons? De pries­ters getuig­den van hun geloof, dat er aan de oorsprong en aan het einde van ons leven een goede God staat, die het beste met ons voor heeft. Hij heeft aan Abraham, Isaac en Jacob beloofd, dat Hij zijn volk nooit in de steek zou laten. Met Mozes heeft Hij een verbond gesloten: als jullie trouw zijn aan Mij, zal Ik die trouw belonen. Laten we ons dus weer tot God wen­den en op Hem ver­trouwen; dan komt het gegaran­deerd weer goed met ons.

Daar, aan de rivier van Babylon, schreven de pries­ters dit alles op voor hun mensen. Zo ontstond daar een groot stuk van het Goede Boek, de Bijbel, waaruit vele gene­ra­ties joden en chris­te­nen moed en in­spi­ra­tie hebben geput.