25. David en God

Psalm 51 en 131

David was niet alleen een groot staatsman en veldheer, hij leeft nog altijd voort als zan­ger Gods. Veel psalmen zijn van hem of staan op zijn naam. Hij speelde en danste en zong voor God; zijn vreugde en verdriet, zijn ver­trouwen en zijn spijt bracht hij zingend voor Gods aanschijn. Ik geef twee voor­beel­den.

Psalm 51 is een harts­tochte­lijk boete­ge­bed. De profeet Natan had David verweten, dat hij overspel had gepleegd met Batseba en haar man Uria de dood in had gejaagd. Toen bad David: “ Wees mij gena­dig, God, in Uw trouw. Ondanks mijn ontrouw smeek ik U: doe mijn daden teniet, want U bent vol erbarmen; was mij schoon van mijn schuld, reinig mij van mijn zon­den. Een gebroken en verbrijzeld hart zult gij, God, niet verachten” Davids schuld­ge­voel was gerijpt tot zondebesef: door zich schul­dig te maken tegen­over zijn mede­mensen had hij het beeld van God in zich­zelf geschon­den en het beeld van God in de ander bescha­digd.

Erg mooi vind ik psalm 131. Hier is de oude David aan het woord. Hij heeft onstuimig geleefd, de wereld veroverd en de hemel bestormd. Nu is hij oud. Hij hoeft zich niet meer te bewijzen; er wordt niets meer van hem verwacht. Het hoeft ook allemaal niet zo van hem; hij is in het reine geko­men met zich­zelf en met zijn levensge­schie­de­nis. Hij legt nu zijn lot en zijn toe­komst in Gods hand en spreekt zijn ver­trouwen uit in Gods liefde. Hij doet dat heel ori­gi­neel:

God, ik ben niet hoog­har­tig,
ik kijk niet op anderen neer;
beeld mij niet in dat ik groot ben
droom geen gewel­dige dromen.
Ik heb mijn verlangens getemd,
mijn ziel is tot rust geko­men.
Als een kind dat gedronken heeft
en rust aan de borst van zijn moe­der,
een kind dat gedronken heeft,
zo is mijn ziel in mij.
Ik verwacht alles van U,
nu en in eeuwig­heid.