21. David, Gods uitverkorene

1 Sam 16

Na de Richters kwamen de Koningen. De eerste was Saul, maar dat werd geen succes. Toen stuurde God de profeet Samuel naar Beth­le­hem, om een van de zonen van Isai tot koning te zalven. Isai pre­sen­teerde zijn zonen aan de profeet. Die vergiste zich bijna, want hij wilde meteen de oudste zalven, die er sterk en ko­nin­klijk uitzag. Maar God hield hem tegen: “Jij kijkt naar het uiter­lijk, Ik kijk naar het hart”.

Na de zevende zoon had Samuel nog niemand gekozen en hij vroeg: “Zijn dit al uw zonen?” Isai ant­woordde, dat hij nog wel een zoon had, maar die was te klein, die telde nog niet mee, die zat bij de schapen in het veld. De profeet liet hem halen en God zei: “Deze is het, zalf hem”. Niet de aanzien­lijke, die bij de mensen in de smaak zou vallen, maar de kleine, die niet mee­telde, was Gods kan­di­daat. God kijkt anders dan wij. Zo werd David in Beth­le­hem voorbestemd om koning van Israël te wor­den. Duizend jaar later zou Jezus in Beth­le­hem geboren wor­den uit het geslacht van David.

David zou uitgroeien tot een groot veldheer en staatsman. Hij zou de twaalf stammen van Israël verenigen tot een volk met een hoofd­stad: Jeru­za­lem. Dat werd het reli­gi­euze en maat­schap­pe­lijke centrum voor alle Israëlieten. In Jeru­za­lem ves­tigde David het staats­ap­pa­raat en hij gaf zijn klerken opdracht om alles vast te leggen in boekrollen. De hele mon­de­linge traditie vanaf Abraham en Mozes liet hij op schrift stellen; al die verhalen, die met het volk waren mee­gereisd naar Egypte en weer terug. Davids klerken waren meester­lijke ver­tellers; aan hen danken we de mooiste verhalen.