19. Simson, de godgewijde schurk

Re 16

Toen ze ein­de­lijk in het Beloofde Land waren gearri­veerd, zwierven de twaalf stammen als noma­den rond, zon­der structuur, zon­der lei­ding. Mozes was gestorven. Ze namen de ge­woon­ten en ook de gods­dienst van de plaat­se­lijke bevol­king over. Zo dreigde de JWHW-cultus verloren te gaan.

In deze verwarde periode werd Simson geboren en aan God toegewijd. Ten teken daar­van mochten zijn haren nooit geknipt wor­den. Hij was voorbestemd om Richter te zijn: hij moest het volk Gods de juiste rich­ting wijzen. Maar hij maakte er een potje van. Simson was een krachtpatser en een gewel­denaar, wiens leven vol zat met ruwe grappen en wilde avonturen. Maar de sterke man had een zwak voor mooie meisjes. Hij die met zijn blote han­den een leeuw ver­scheurde en met een ezelskakebeen duizend Filis­tijnen versloeg, werd in de armen van een vrouw zo week als een lam.

Dat werd zijn ondergang. Delila, zijn nieuwe geliefde, ontfutselde hem het geheim van zijn reuzen­kracht: die zat in zijn lange haar, teken van zijn toe­wij­ding aan God. Terwijl hij sliep op haar schoot, schoor Delila zijn hoofd kaal en toen was het met hem gedaan. Hij werd gevangen geno­men en zijn ogen wer­den uitgestoken. Simson betekent Zon, maar als een blind paard moest hij in de ge­van­ge­nis het molenrad draaien.

In die duisternis begon hij iets in te zien van zijn roe­ping. Hij ging zowaar bid­den en dat had hij zijn leven lang nog niet gedaan. Hij vroeg God om hem nog eenmaal zijn oude kracht terug te geven. Op een feest van de Filis­tijnen, toen ze allemaal in en op de tempel aanwe­zig waren, duwde Simson de zuilen van de tempel uiteen; zo vond hij samen met de vijan­den van Israël de dood. Stervend wees hij zijn volk nog de juiste weg, door de afgo­den­dienst weg te vagen. Gods wegen zijn won­der­baar: Hij kon zelfs iemand als Simson gebruiken voor zijn heils­plan.