18. De druivensjouwers

De tocht door de woes­tijn was vre­se­lijk zwaar; eindeloos zeulde het volk in de barre hitte door het woes­tijnzand. De vreugde om de be­vrij­ding uit Egypte sloeg om in wanhoop: zou men ooit het beloofde land bereiken?

Toen ze de moed dreig­den te verliezen, zond Mozes twaalf verspie­ders vooruit om vast te stellen, dat het Land van belofte er inder­daad lag en dat het er goed was om te wonen. Toen ze alles goed bekeken had­den, kwamen tien van hen terug met de bood­schap: “Het is hopeloos; daar wonen reuzen in ves­tingste­den; dat land krijg je nooit”.

Maar twee verkenners had­den hun begeeste­ring niet verloren. Ze brachten een druiventros mee uit dat land van melk en honing, een tros zo groot, dat ze hem aan en stok over hun sch­ou­ders moesten dragen. Zo toon­den ze het volk, hoe goed het daar was en dat het de moeite waard was om vol te hou­den.

Toen is in de woes­tijn het won­der geschied: het vermoeide volk ging er weer in geloven: In Gods­naam ver­der! Zou onze tijd ook niet een paar druivensjouwers nodig hebben; mensen die hun sch­ou­ders willen zetten onder het kleine teken van de hoop. Zij kunnen ons helpen om te blijven geloven in Gods heer­lijke toe­komst van geluk en vrede voor allen.