16. Mozes als middelaar

Ex 17

Op hun tocht door de woes­tijn wer­den de Israëlieten herhaal­de­lijk aan­ge­vallen door stammen, die daar woon­den en die niets moesten hebben van die vreem­de­lingen. Zo trok Amalek op tegen Israël en het werd een hevige veld­slag. Mozes stond op een berg en bad met opge­he­ven armen. Als hij ze van vermoeid­heid liet zakken, was Amalek aan de winnende hand; hief Mozes zijn armen weer op, dan wonnen de Joden. Toen kwamen er twee mannen, die Mozes’ armen onder­steun­den, totdat de strijd gestre­den was.

Het gaat hier niet om zomaar een veld­slag. Het gaat om de eeuwige strijd tussen goed en kwaad. Amalek staat voor het hei­dendom, Mozes voor het Godsgeloof en de Tora, de Wet Gods. Het is de strijd van alle tij­den en alle plaatsen. Daarbij hebben we niet alleen strij­ders nodig, maar ook bid­ders, mensen die om Gods bijstand smeken.

Er zit nog een bemoe­digende les in dit verhaal. Toen Mozes uitge­put raakte, aanvaardde hij dank­baar de hulp van die twee mannen. Zo zal Jezus op zijn kruis­weg dank­baar de hulp aan­vaar­den van Simon van Cyrene.

Het is geen schande om zwak en hulp­be­hoe­vend te zijn; we zijn in het goede gezel­schap van Mozes en Jezus, als we de zorg van anderen mogen aan­vaar­den.