15. De bronzen slang

Num 21

De barre woes­tijn­tocht duurde te lang. Het volk kreeg hon­ger en werd geteisterd door tegen­slagen. Ze be­gon­nen te mopperen tegen Mozes: “Je had ons beter in Egypte kunnen laten; daar waren we wel slaven, maar we kregen tenminste te eten. Hier komen we om van hon­ger en dorst”.Dit gemopper drong als een venijn door in het kamp; het vergif­tigde de sfeer, het leek wel een slangen­plaag. Die kwamen dan ook prompt: ineens was het kamp vol gif­tige slangen; wie gebeten werd stierf.

Toen gingen ze weer naar Mozes en zei­den: “Ons gejeremieer heeft Gods toorn opgewekt; Hij is op ons gebeten. Wij hebben de boel verziekt en nou zitten we met een vergif­tigde relatie met God en met elkaar. Mozes, pleit jij voor ons”. Toen Mozes dat deed, zei God: “Maak een vurige slang en zet die op een staak. Ieder die er naar opziet, nadat hij gebeten is door een slang, zal in leven blijven”.

Jezus ver­wijst later naar die bronzen slang in ver­band met zijn kruis­dood: “De Mensen­zoon moet opge­he­ven wor­den, zoals Mozes de slang omhoog hief in de woes­tijn; opdat ieder die in Hem gelooft, eeuwig leven zal hebben”. (Jo.3: 14)