14. Exodus uit Egypte

Ex. 14 en 15

Mozes ging naar Farao en bracht Gods bood­schap over: Let my people go! Er waren tien plagen over Egypte nodig om Farao zover te krijgen: het water van de Nijl werd rood als bloed; het land werd geteisterd door muggen, kikkers en steekvliegen; daarna volg­den de veepest, zweren, hagel en duisternis; tenslotte de dood van alle eerst­ge­bo­renen van mensen en vee.

Toen liet Farao het volk gaan. Ze trokken door de Riet­zee, die won­der­baar­lijk droog viel. Maar nau­we­lijks waren ze er door­heen, of Farao achter­volgde hen met heel zijn leger. Toen spoelde het water terug en alle wagens van Farao met de wagenmenners kwamen om in het woeste water. Ondertussen vier­den de twaalf stammen van Israël het be­vrij­dings­feest aan de over­kant. Mirjam, de zus van Mozes en Aaron, voerde het koor der vrouwen aan in een dans en een lof­lied voor de Heer, het Mag­ni­fi­cat van Gods red­ding.

Deze won­der­lijke be­vrij­ding van een armzalig slaven­volk uit de wurgende greep van een mach­tig leger is het oer­ver­haal gewor­den van Gods bevrij­dende macht. Het werd doorver­teld van vader op zoon, van moe­der op dochter: Gods mach­tige arm heeft ons gered, toen we geen schijn van kans had­den. Het verhaal van deze oer­er­va­ring van Israël werd steeds mooier. In Ex. 14: 21 staat een nuchtere beschrij­ving van wat er gebeurde: JHWH deed door een sterke oostenwind de zee terugwijken. En in het volgende vers staat een latere uitvergro­ting van de gebeur­te­nis om er de inten­si­teit van de inner­lijke erva­ring mee uit te drukken: de Israëlieten trokken over de droge zee­bo­dem, terwijl de wateren links en rechts als een muur omhoog ston­den.

In Ex.13: 14 staat de bedoeling: “Als uw zoon u later vraagt wat dit betekent, moet u hem ant­woor­den: met krach­tige hand heeft JHWH ons weggeleid uit Egypte, het slavenhuis”.