13. Het brandende braambos

Ex 3

Mozes zou de grote lei­der van het Gods­volk wor­den, en dus kreeg hij naar joodse gewoonte een prach­tig roe­pings­ver­haal. Zoals Noach de zondvloed overleefde in zijn ark, zo overleefde Mozes de moordpartij van Farao in zijn biezen mandje in de Nijl. Hij werd daar gevon­den door de prinses, die hem als haar eigen kind opvoedde in het paleis.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: toen Mozes eens zag dat een Joodse slaaf werd mis­handeld door een Egypte­naar, sloeg hij die dood. Hij vluchtte naar de woes­tijn en daar vond hij rust en zelfs een vrouw. Toch groeide in die een­zaam­heid zijn twijfel: “Ik word hier een vreem­de­ling voor mij­zelf; ik hoor bij mijn volk, dat slavenarbeid moet ver­rich­ten”. Deze inner­lijke strijd van Mozes wordt door de Joodse ver­teller weerge­ge­ven in het verhaal van de bran­dende braam­struik.

Toen Mozes eens zijn kudde weidde op die onmete­lijke vlakte, zag hij in de verte een won­der­lijk ver­schijn­sel: een doorn­struik die in lichterlaaie stond en toch niet verbrandde. Deze beel­den zijn zorg­vul­dig gekozen: de doorn­struik staat voor de slavernij, die almaar doorgaat en waar geen ont­ko­men aan is. En het vuur staat voor God, die lichtend en laaiend aanwe­zig is. Hij blijkt geen verre, afstan­de­lijke God te zijn, maar een nabije, die hoort en ziet. “Ik heb de jammer­klach­ten van mijn volk gehoord, Ik heb hun ellende gezien. Ik zend je naar Farao; ga mijn volk bevrij­den. Ga!”

Mozes deed de sandalen van zijn voeten, want hij besefte dat hij op heilige grond stond, in Gods nabij­heid. Hij herinnerde zich Gods opdracht aan Abraham: Ga! Maar hij verzet zich: “Heer God, ik deug daar niet voor, ik kan niet goed praten, Farao ziet me aan­ko­men, ik ben totaal on­ge­schikt, stuur alstublief een ander”. Zo praat ie­der­een, die zich bewust wordt van een roe­ping van Godswege. Mozes gaf zich gewonnen, toen hij God gevraagd had naar zijn naam. Die gods­naam is voor altijd en eeuwig: “Ik ben, die is. Ik zal er zijn voor jullie. Ik ben die er zijn zal.” In die naam ging Mozes moe­dig op pad.