10. De Jacobsladder

Gen 28

Jacob werd aarts­va­der door bedrog. Zijn oudere broer Esau zou de oude en blinde Isaac opvolgen en de aarts­va­der­lijke zegen van hem ont­van­gen. Maar met hulp van moe­der Rebekka was Jacob hem voor. Hij kwam bij zijn vader in de kleren van Esau en deed zich voor als zijn broer en ont­ving de zegen. Esau was woe­dend en Jacob moest het vege lijf red­den door te vluchten en als balling naar een vreemd land te vluchten.

Tijdens de laatste nacht, die hij in het Beloofde Land doorbracht. kreeg hij een droom. Hij zag een lange lad­der, die van de aarde tot in de hemel reikte. Engelen stegen op en daal­den af. Opstijgend droegen zij Jacobs verdriet en verlaten­heid, zijn schaamte en zijn pijn, zijn angst voor de onbekende toe­komst op aan God. Afdalend brachten zij Gods ontfer­ming en bemoe­diging naar Jacob en Gods belofte, dat Hij Jacob – ondanks alles – zou be­scher­men en hem terug zou brengen in het land van zijn vaderen.

God schrijft niemand af. Ondanks al zijn schurkenstreken, tot en met het bedriegen van zijn oude vader, is Jacob een ge­roe­pene; hij moet zijn volk tot zegen wor­den. Hij zal een lange weg moeten gaan, maar God gaat met hem mee. Jacob, die ging slapen met het idee, dat hij alles verprutst had, vol wroe­ging en onmacht, werd wakker met de over­tui­ging: God ziet wat in mij, Hij rekent op mij. Hij geeft mij een opdracht, een doel in mijn leven, een roe­ping, een ideaal.

Gods pedagogie is, dat hij zoekt naar het goede in mensen en hen sti­mu­leert door hen in dat goede te beves­tigen.