5. De ark van Noach

Gen 6-8

De mens­heid draagt her­in­ne­ringen met zich mee aan over­stro­mingen en tsunami’s van enorme omvang. Er zijn wel 70 zondvloed­ver­halen in allerlei culturen en religies. Israël heeft zijn eigen versie, waarin God optreedt als bevrij­der.

Hij geeft Noach opdracht om een grote ark te bouwen en er met zijn gezin en allerlei dieren in te gaan. Toen wer­den de sluizen des hemels geopend en de woeste wateren verdelg­den alle leven op aarde. Tenslotte zakte het water en keerde een duif terug met een olijftak in zijn snavel. Er verscheen een regenboog aan de hemel en God sprak: “Mijn boog stel ik in de wolken als teken van het Verbond tussen Mij en de aarde: nooit meer zal er een zondvloed komen om de aarde te verdelgen”.

Aan­lei­ding tot de zondvloed was, dat de mensen zorgeloos waren en van kwaad tot erger vervielen. De wereld was zo vol boos­heid, dat God spijt kreeg van zijn schep­ping. Maar er staat uit­druk­ke­lijk bij, dat God er veel verdriet van had en via Noach en zijn ark opende God de toe­komst voor mens en dier.

Het verhaal van Noach gaat over de mens, dus ook over ons: over ons omgaan met God, met leven en dood, met schuld en ver­ge­ving, angst en ver­trouwen. God gaf ons de opdracht om de aarde te maken tot een land, waar het goed is om te leven voor ie­der­een. Door men­se­lijke schuld komt er telkens de klad in. Maar na ieder onweer staat er weer een regenboog aan de hemel, teken van hoop.

De beeld­hou­wer lost het ruimteprobleem van de ark op een Ameri­kaanse manier op door er een wolkenkrabber van te maken. Rechts bovenin zijn er een paar bezig met: Gaat en vermenig­vul­digt u! En op het dak kraait een haan victorie. Een gees­tig beeld.