Ziekenhuis

Vandaag in het zie­ken­huis geweest. Daar ga je bepaald niet voor je lol naar toe. Gelukkig niet voor mezelf. Ik moest iemand halen en brengen, dus ging ik maar helemaal mee.

Altijd pret­tig wanneer je iemand bij je hebt in de wacht­ka­mer. Want als patiënt ben je toch altijd gespannen. Je weet maar nooit wat ze met je gaan doen. en pijn doet hier bijna alles...

Zo zittend in zo’n wacht­ka­mer zie je van alles voorbij komen. Dikke mensen, dunne mensen, oude mensen, jonge mensen, kleine mensen.

Raar eigen­lijk. We hebben allemaal het­zelfde lichaam: hoofd, romp, armen en benen. Allemaal twee ogen, een neus en een mond. En lijken we geen spat op elkaar. Allemaal hebben we hersens in het hoofd en het hart in de borstkas, hope­lijk allemaal op de goede plaats. En toch.

En toch verschillen we hemelsbreed van elkaar. Niet alleen uiter­lijk. Ook in onze manier van doen en van denken. De meneer met die grijze jas, tegen­over me, zit zich mis­schien te ergeren over de tijd die hij hier, niets doend, aan het verspillen is. De mevrouw op het achterste stoeltje met de Privé, nau­we­lijks gelezen op haar knie, is mis­schien wel bang dat ze iets ergs heeft en hoe ze moet rea­geren als de dokter dat straks tegen haar gaat zeggen. De twee dames die wat ver­der op fluis­te­rend zitten te kwebbelen, hebben het heel gezellig samen en hopen vast dat het nog even duurt voor ze naar binnen ge­roe­pen wor­den.

En hoe beleven al die mensen de wereld? Hun leven? Waar hebben zij het druk mee?

Bij­zon­der om te beseffen dat ie­der­een zo zijn of haar eigen gevoelens heeft. Dat ie­der­een is zoals hij of zij is en dat ie­der­een gevoel heeft.

Zo’n wacht­ka­mer laat je zien dat het niet altijd om ons­zelf gaat. Jammer dat er in de wacht­ka­mer alleen maar naar elkaar gekeken wordt en niet ge­spro­ken. Ook daar zou je een ander al kunnen bemoe­digen.

Pastoor Pieter Scheepers