In de leer bij ‘het witte goud’

De iets rijperen onder ons qua leef­tijd kennen nog het Latijnse lied welke de be­spren­keling van het wij­wa­ter begeleidde aan het begin van de hoog­mis: “Asperges me” ... “be­spren­kel mij”.

In deze tijd van het jaar klinkt het vaker in de huis­ka­mers en op straat dan in de kerken: “Breng je wat asperges mee!” Maar dan hebben we het over heel iets anders. We zitten mid­den in het asperge-seizoen. Tot 24 juni want dan is, zoals de volksmond leert, de laatste steek­dag. Dat zal dan wel in het verle­den zo zijn. Nu kunnen we- denken we- alles. En inder­daad, het hele jaar door kunnen liefhebbers hun hart ophalen aan deze groente, die als genees­mid­del zelfs de boeken haalt.

Wat leren we van dit product van moe­der natuur? We herkennen erin hoe waarde­vol het bedje is waarin je geplant staat en waar je in groot wordt gebracht. De eerste asperges zijn door­gaans duur, niet alleen van­wege het primeur schap, maar ook omdat het dan te koud is voor een goede loop van de groente. Hoe warmer het bed, des te beter is de oogst. We zagen dan ook de prijzen ver­an­de­ren naarmate het aanbod groter werd. Om de natuur een handje te helpen in een land waarin het voor­jaar toch weer vaak op herfst leek, leggen de ver­bouwers plastic over de bed­den.

Ze mogen wit zijn, groen en je hebt ook een paarse variant. Ze mogen er allemaal zijn, en we doen er iets goeds mee. Maar een beetje recht maakt wel veel uit voor de prijs. En of ze goed gestoken zijn.

Waar ik heen wil? Zelf heb ik een gewel­dig thuis gehad met ouders die aan hun kin­de­ren dachten, er voor waren en voor hen klaarston­den, hetgeen zeker niet altijd van­zelf­spre­kend is geweest. Ouders moeten nu eenmaal, vaker dan ze aan­vanke­lijk dachten toen ze zich verheug­den over kroost, een kruisje zetten door zich­zelf, hun eigen wensen, ver­wach­tingen en gehoopte bezig­he­den. We had­den een goed bedje om te gedijen en het werd gespreid met de uit­no­di­ging om zelf­stan­dig te wor­den. Ons thuis was in die zin een leer­school. En de simpele prak­tische lessen door mee te mogen doen met de tuin, het (zien) repareren van dingen, hebben me altijd begeleid. Om maar een fractie te vermel­den aan de hand van een paar concrete punten uit het prak­tische leven.

In iedere jongen en meisje zit de drang om boven dat bedje uit te groeien, om zich zicht­baar trots te tonen aan de wereld die komt kijken wat je er mee kunt. Als ik dan aspergevel­den zie, fietsend langs de vel­den, of de asperges liggend op mijn bordje, dan denk ik: ouders, hoe zorgen jullie voor je kin­de­ren? Krijgen ze allemaal dat warme bed waarin ze kunnen gedijen? Zijn ze in-ge-bed in goede omstan­dig­he­den, zodat de kin­de­ren als vrucht van liefde mooi kunnen gedijen? Bescherm je ze wel voldoende tegen het gure klimaat, de koude win­den welke er over de wereld waaien? Niet met plastic (staat voor alle kitsch van de wereld) na­tuur­lijk maar met aan­dacht, zorg en toe­wij­ding die niet zich­zelf zoekt te bevre­digen maar in dienst van het zielenleven en de fysieke opbouw met bij­voor­beeld goed voedsel?

Mogen de mannen en vrouwen die moeten ploe­te­ren voor het gezonde ge­zins­le­ven zich voelen als die tuin­ders, die na alle inzet en aanpak, tevre­den kijken naar de vele prach­tige asperges, die keurig ver­zorgd zorgen voor een mooie en tevre­denstellende oogst.

Moge de jon­ge­ren en kin­de­ren zelf zich goed opstellen om in-ge-bed te zijn in een ge­zins­le­ven. En allen kunnen daarvoor ook wel eens in gebed zijn. Want zon­der God is ook maar alleen...