Vakantietijd

Hoog boven Rio staat Hij er, met uitgestrekte armen: Jezus. Al vele malen in beeld gebracht, zeker bij bij­zon­dere gebeurte­nissen in Brazilië. Bij de Wereld­jon­ge­ren­dagen, bij het WK voetbal en ook bij de ko­men­de Olympische Spelen zal dat beeld prominent te zien zijn. Jezus met uitgestrekte, uit­no­di­gende armen.

Ik moet denken aan vroe­ger, mijn vader op de hurken, de armen wijd en ik, als kleuter, hoor hem zeggen: “Wie komt er in mijn huisje?” En na­tuur­lijk probeer ik zo snel moge­lijk bij hem te zijn. Bij hem ben ik veilig en voel ik dat hij van me houdt en niets anders dan alleen het goede voor mij wil. Dat warme gevoel van liefde heeft mij gelukkig niet verlaten, ook al heb ik de kleuterleef­tijd al lang gele­den achter me gelaten.

Niet alleen in Rio staat Jezus met armen wijd en hoor je in je hart de uit­no­di­ging: “Wie kom er in mijn….”

We komen er niet meer zo toe om regel­ma­tig binnen te gaan in het huisje van Jezus, maar; “Als ik in het bui­ten­land ben, moet ik altijd even een kerk binnen. Kijken naar de mooie ramen, de beel­den, de geur opsnuiven en…. na­tuur­lijk even een kaarsje opsteken.

Het geeft dat ver­trouwde gevoel en ik word er rus­tig van. En niet onbe­lang­rijk; ik kan er even de tijd voor nemen.” Ontel­ba­re keren hoor ik deze zinnen.

Wat een geluk dat je dat over­komt en dat er nu in de vakantie­tijd ruimte voor is in je hart en je hoofd. Wat een geluk dat je je kunt ver­oor­lo­ven om zomaar een reisje te maken en hope­lijk de stress en zorgen achter kunt laten. Dus een kaarsje uit dank­baar­heid? Of komen er ook nog andere gedachten? Even denken aan de mensen die er niet meer zijn, aan je ouders, of die vriend(in) die zijn overle­den, om zo te voelen dat je hen niet vergeten bent. Of even denken aan de thuis­blij­vers, aan mensen die het moei­lijk hebben of om je zorgen over de toe­komst voor God te brengen.

Ik hoop dat u veel van die uit­no­di­gingen tegen komt de ko­men­de tijd. Je hoeft er eigen­lijk het land niet voor uit, want ook hier in onze pa­ro­chie staan deuren uit­no­di­gend open; zijn er prach­tige gebrand­schil­derde ramen; waar je even binnen kunt gaan om met dezelfde intenties even op adem te komen. Om stil te wor­den, dank­baar te zijn, je zorgen neer te leggen.

Je komt die plekken ook zomaar tegen langs de weg: veld­ka­pellen hier in de buurt en u kunt het lijstje vast nog aanvullen. Uit­no­di­gend voor ons allemaal, om zomaar ook in de drukte van alle­dag even stil te zijn, om diep van binnen te voelen dat je welkom bent. Ik wens u van harte een goede recreatie­tijd toe en hoop dat u, waar dan ook, veel kaarsjes kunt opsteken. Zo blijven we in geloof verbon­den en mag er zegen rusten op ons gaan en thuis­ko­men. (Een bij­zon­dere kaart van zo’n plek naar iemand die niet op reis kan, kan won­de­ren doen. Dus mis­schien voor vertrek even nadenken wie u in uw buurt zomaar kunt verrassen met een kaartje...)

Pastoor Pieter Scheepers